17. Yüzyıl Osmanlı Edebiyatı
XII. Yüzyılda Osmanlı Edebiyatı
Asıl Türkçe'ye bu asırda da dönülememiş ve Osmanlıca bir 'karma dil' olma niteliğini devam ettirmiştir.
Onyedinci yüzyılda Osmanlı İmparatorluğu birçok bakımdan gerilemişken, şiirde ve nesirde büyük bir gelişme göstermiştir. Bu asırda yalnız İstanbul'da değil, imparatorluğun uzak merkezlerinde, meselâ Kırım, Bağdat, Kahire, Peşte, Erzurum, Urfa, Diyarbakır... vb.'de gelişerek yaygınlık kazanan Osmanlıca ile güzel şiirler veren büyük şairler yetişmiştir.
Fakat yazı dili biraz daha sadeleşmiş, güzelleşmiş ve kolaylaşmış olmasına rağmen asıl Türkçe'ye dönülememiş ve Osmanlıca bir "karma dil" olma niteliğini korumuştur.
Onyedinci yüzyılın en büyük şiir ve neşir ustalarını eserlerinden örnekler sunarak tanıtmaya çalışacağız. Tarihçi, tezkireci, seyyah ve diğer bilginlerin eserlerinden sunacağımız örnekler, hem o devrin nesri hakkında, hem de eserlerinin konusu hakkında fikir verecektir.
Divan şiiri, divan nesri, hükümdar şairler, tekke şairleri, saz şairlerinin hayatını, eserlerini ve eserlerinden örnekler verilecektir.
ON YEDİNCİ YÜZYILIN DİVAN ŞAİRLERİ
On yedinci yüzyılın en önemli divan şairleri Nef'î, Nâbî ve Şeyhülislâm Yahya Efendidir. Fakat onlardan hemen sonra gelen şairler de az değildir. Bunların isimlerini vermekle yetineceğiz:
Bahtî (1588-1617), Fâizî (1589-1622), Gânî-zâde Nâdirî (1572-1626), Veysî (1561-1627), Hâletî (1570-1626), Neşatî (7-1674), Vecid (?-1660), Cevrî (7-1654), Nailî (7-1666)... vb.
