Âdem olduğunu unutan insan solmuştur!

Ah aşk
Kelimelerde tek hecesin
Gönül iklimine sürur bahşedensin



Dilin şevkisin,
hissiyatın rengisin, fevksin
Ruhun ikametgâhı,
kalbin saltanatında sen fevkaladesin


Bazen
Yâd ellere alıp götürensin
Bazen de hüzne gark eden ensin



Hasretin
mihengisin, düşüncemde öndesin
Atimden bir ses ve mazimden
hissettiğim nidalara nefessin


Halim
Sana amade olan sancaktır
Ruhum senin şavkınla anlamlaşacaktır



Melalim
ağlayacaktır, takatim kalmayacaktır
Kişiliğim kaybolacaktır,
feda olmak aşkın rüknünde farktır


Lakin
Kim hakkıyla anlayacaktır
Duyguyu, hevesi aşk iradeyle anacaktır



Akıl ne olacak,
izan uzaklaşacak ne kalacaktır
Hiddet ve şehvet hayvanla
anılacak edep aşkı ağırlayacaktır


İnsan
Niçin yaratılmıştır, kuldur
Âdem olduğunu unutan insan solmuştur



Kim niçin
kovulmuştur, vicdanın sesine yabandır
İnsan kullukta aşk farkıyla
nurdur irfan sahipleri onu bulur


Ey aşk
Sen sukutumdasın, hazzın
Kalbi rızamda aklaşan endamlı nazarsın



Sen vaktin payesi,
gönüllerin mesti pervanesisin
Evet, sen insan içinsin,
kul olabilmek için bazen halde eşiksin


Ancak
Seni sevk eden, kalbe eken
Gönlü güzelleştiren, edebin fevkine erdiren



İhsanı bildiren,
ecri güzelleştiren, sadakati öven
Sahibin var ya, işte onu hakkıyla
anlamak, anmak için aşksın


Ne söylesem
Ser verip sır vermesem de
Ömrümün sayfalarında eriyip tükensem de



Hicranı kuşansam,
hüzünle anılsam, dert olsam
Sen başkasın, halimde umutsun
hasretimde nursun, huzursun



Ey aşk sen
kalbimi şevke erdiren,
ruhumun sulhunda saltanatsın



İnsan olmak,
yaratanı tanımak, secdeye
kapanmak, vuslatı yaşamaktır



Sensiz
ne anlatılırsa ve hatta maslahatlar
içinde bahaneler sunulsa noksandır




Mustafa CİLASUN