Ama! En çok da imkânsızın oldum

[
Biliyorum konuşacak birşeyimiz kalmadı, paylaşacak hiç bir şeyimiz yok.

Yine de yüreğimden gücümün yettiği yere kadar sana sesleniyorum,​

seninle konuşuyorum… Bugün sana olan kırgınlığımı rafa kaldırdım,​

sevgimi aldım avuçlarımın arasına, ona sığınıyorum… Cümlelerimi kısalttım,​

kelimelerim buruk, gülüşlerim istenmeyen dudaklarımda…​

Bir ihtimal gelişine sığındığımı farkettiysem de, engel olamadım gurursuz​

ama umutlu hasretine…​

Bugün gönlümü hoş tutmak istiyorum,​

imkansız olan her rüyaya inanasım geliyor… Bir çocuk gibi​

isteklerimi bastıramıyorum… Çalmayan telefonuma elim gidiyor,​

sana halen bende olduğunu ısrarla yazmaya çalışıyorum… Bende olan seni,​

hiç kırmadım, değiştirmedim ve hep korudum desem de, sendeki benin​

nasıl olduğunu, gülüp gülmediğini anlamsız bir sıkıntıyla merak ediyorum…​

İçimdeki güzelliğine inanıp inanmamanı artık umursamıyorum!​

Üşüyorum, bu üşüme yalnızlığımdan geliyor ve sarıyor her tarafımı…​

Tutunabileceğim hiçbir güzellik yok, hatırlamaktan usanmayacağım​

anılarım dışında… Isınabilmek için onlara sarılıyorum…​

Anlamsız ve cevapsız sorular hıhzırca sırıtıyor, ben görmemeye​

çalışıyorum…​

Düşler uzak gibi görünüyordu ama yakındı…

Belki de görmeyi istemek gerekiyordu… Gözlerini aç desem kapatacaksın​

ama kapatma gözlerini! Kendime bir demet papatya aldım ama bakmadım​

falıma… Gözlerimi gelişlere verdim, gözlerimdeki hüzün bile seni özlemiş​

itiraf etti sonunda… Düşüncelerim gururlu, hayallerim ve sevdam değil…​

Gelseydin, kendimi unutup sana koşacaktım, susturacaktım içimdeki isyanı,​

kavgaların ortasında bir güneş gibi doğup ısıtacaktım yüreğini,​

sevinçten ağlayacaktım bu defa, mutluyken hemen sarhoş olmuşum gibi,​

dokunacaktım, sarılacaktım. Ama gelmedin, gelemezdin belki de gelmeye de​

hiç niyetin yoktu aslında… Kendimi kandırdığımı anladığımda ağlıyordum…​

Eskiden kimi şarkıların ne kadar anlamlı olduğunu düşünürken, şimdi​

ayrılığın ardından çalınan her şarkı umutsuzluğumu ve sevgimi anlatıyormuş​

gibi geliyor…​

Sevdiğim ne çok şarkı varmış, bunu senin gidişin gösterdi bana…

Her şarkıda sen varsın, her yerde, her gördüğüm insanda, denizde,​

gecede, uykumda… Nasıl beceriyorsun her yerde olabilmeyi…​

Bu bir marifetse eğer, neden benim yanımda degilsin ki?​

Gözyaşlarım asilliğini yitiriyor ve yenik düşüyorum sevdana…​

Gittin! Belki de hiç gelmemiştin ben, geldiğini sandım… Ayak uyduramadım​

yorgunluğuna… Dudaklarına düşlerindeki öpüşü konduramadım​

Kimi zaman bir çocuk oldum gülüşlerinde şımaran, kimi zaman bir kadın;​

dokunuşlarında kendini bulan… Ama! En çok da imkânsızın oldum…​

Her gelişimde bir kez daha gönderdiğin oldum… İnanamadığın, Yenemediğin,​

üzerinden atlayamadığın korkuların oldum… Ağladığın, bağırdığın ya da​

sustuğun isyanın oldum, sessizce boşalan gözyaşların, birikmişliğin oldum…​

Yüreğindeki kadın ben olmak isterken yüreğine sığınan ve tozlanacak olan​

bir anı oldum…​

Haketmediklerin, artık yeter dediklerin ve herşeyin olmak isterken

belki de hiçbir şeyin oldum… Söylesene ben gerçekten senin neyin oldum?​

Sesin hep uzakları çağırıyordu, ben üstüme alındım, sana geldim…​

Bilseydim, bana ait olmayan bir seslenişi sahiplenir miydim?​

Şimdi bir mevsimlik aşk kaldı avuçlarımda sadece bir mevsim yaşanan​

ama bir ömür gibi gelen aşk… Kalbime henüz söyleyemedim gittiğini,​

öğrenirse onun da acı çekmesinden korkuyorum… Seni halen​

benimle biliyor ve seviyor ama ben kalbime ilk defa yalan söylüyorum…​

Gittin! Sevdamın yokluğuna alışabilirim belki ama sesinin uzak yolları​

sonunda olması acıtıyor içimi…​

Suskunluğun en büyük silahındı,

suskunluğunla vurdun beni asıl acı olan, canımı acıtan unutulmak…​

Söylesene unutulmak kime yakışıyor?​

Unutan sen olsan da sana bile yakışmıyor …​

Merak etme, üstüne giydirmedim bu duyguyu, unutulmayan olmak​

sende daha güzel duruyor… Görüyorsun işte, aşk’a ve sana ihanet etmiyorum​

benim kırgınlığım aşk’a… Sen üstüne alındın…​