Görürsün ya hani!..
Telefonunun rehberinde bazen!..
O "Annem" diye duran kaydı...
Silememişsindir...
Kalmıştır öyle...
Silemezsin de...
Bakıp bakıp yutkunursun sadece...
İşte o an anlarsın annenin yokluğunu...
Bir kere daha düşer yüreğine o kocaman ateş...
Sızlar burnunun direği...
Süzülür yaşlar yanağından...
Tutamazsın...
Keşke!..
Keşke dersin içinden...
Çalsa şimdi şu telefon...
Çıksa yine ekranında o "Annem" yazısı...
Açşam...
"Anammmmm" diye bağırsam!..
"Özledim" desem...
"Nerdesin" desem...
Ama sen de biliyorsun ki!..
Kaç defa çaldı o telefon!..
Kaç defa çıktı o "Annem" yazısı ekranda...
Bazen "off" diye açtın...
Bazen hiç aldırmadın...
Bazen iki kelime konuşup kapattın...
Bazen de işin vardı, sessize aldın...
Sesini duymak istedi belki...
Ama anlamadın!..
Anlayamadın!..
Belki "Oğlum neden uğramıyorsun günlerdir, özledim seni" diyecekti...
Aldırmadın!..
Ya da...
"Kızım, saat kaç oldu nerdesin" diye soracaktı...
Umursamadın...
Bak şimdi bir kere daha o telefona!..
Bak o rehbere...
Bak o harflere...
Sil hadi!..
Hadi sil, o "Annem" kaydını oradan!..
Ne oldu?..
Yapamıyormusun?..
Alt tarafı beş harflik bir kelime!..
Hiç bir anlamı olmayan beş harf (!..)
Neden silemiyorsun!..
Çok mu zor?..
Neyse...
Bırak o telefonu elinden...
Hadi git, yıka yüzünü gözünü...
Ha, bir dakika!..
Saatini kur uyumadan önce...
Ve sabah erkenden git onun yanına...
Üzerini de sıkı giyin...
Üzülmesin...
Demesin...
"Ah be yavrum niye geldin böyle yanıma, bu toprak soğuk hasta olursun sonra..."
ADNAN SÖKMEN
( Lütfen anne ve babalarımız hayattayken onların kadrini kıymetini bilelim. )
