Schweppes
Forum Tutkunu
Burada mısın?
Benimle misin şu anda?
Beni duyuyor musun anne?
Seni ne kadar çok özlediğim, ne kadar çok aradığım konusunda bir fikrin var mı?
Seni andığım zaman, bundan haberin oluyor mu?
Öyleyse gel anne!
Gel, saçlarımı okşa ve bana bütün bunların geçeceğini söyle.
"Herşey daha iyi olacak" de.
"Üzülme yavrum, ben burada rahatım, hiç olmadığım kadar rahatım" de.
Saçlarımı okşa, anne, başımı ellerinin arasına al ve göğsüne yasla...
N'olursun yap bunu!
Hissedebilirim, hissedeceğimi biliyorum.
N'olursun sarıl bana anne.
Öyle özledim ki seni, sımsıkı sar beni göğsüne ve hiç bırakma...
Umarım, her neredeysen, hangi boyutta isen, orada, buradaki gibi, bizim hissettiğimiz gibi acılar, üzüntüler yoktur.
Yoksa kahrolursun, biliyorum.
Kahrolursun halimi gördükçe...
Tarif edemediğim, o "anne" halinle, anlayışlı halinle, gülümseyerek bakıyorsundur umarım bana.
Çocuğunun ilk adımlarını, düşe kalka yürümeye çalışmasını izler gibi belki...
Çabalarını anlayan, düştüğünde içi titreyen, ama öğrensin diye elini tutmayan...
Bunu başaracağını, yürüyeceğini bilen ve bu bilginin verdiği güvenle, müdahale etmeden, uzaktan, gülümseyerek izleyen...
Beni de böyle kabul et, olur mu anne?
Ayakta kalmayı, yürümeyi öğrenmeye çalışıyorum.
Bir darbe aldım, veya ayağım takıldı da düştüm.
Kalkmaya çalışıyorum.
Belki şu anda için titriyordur, üzülüyorsundur benim için.
Ama ayağa kalkacağımı, yürümeyi başaracağımı biliyorsun değil mi, anne?
Bunu başarabileceğimi söyle, annem...
Beni izlediğini, yaşadıklarımı anladığını, bunları yaşamam gerektiğini...
Ama sonunda her şeyin iyi olacağını...
Ve beni izlediğini,
İzlerken gülümsediğini, söyle canım annem...
N'olursun söyle canım annem...
Canım... Annem...
Fidel KAPLAN
Benimle misin şu anda?
Beni duyuyor musun anne?
Seni ne kadar çok özlediğim, ne kadar çok aradığım konusunda bir fikrin var mı?
Seni andığım zaman, bundan haberin oluyor mu?
Öyleyse gel anne!
Gel, saçlarımı okşa ve bana bütün bunların geçeceğini söyle.
"Herşey daha iyi olacak" de.
"Üzülme yavrum, ben burada rahatım, hiç olmadığım kadar rahatım" de.
Saçlarımı okşa, anne, başımı ellerinin arasına al ve göğsüne yasla...
N'olursun yap bunu!
Hissedebilirim, hissedeceğimi biliyorum.
N'olursun sarıl bana anne.
Öyle özledim ki seni, sımsıkı sar beni göğsüne ve hiç bırakma...
Umarım, her neredeysen, hangi boyutta isen, orada, buradaki gibi, bizim hissettiğimiz gibi acılar, üzüntüler yoktur.
Yoksa kahrolursun, biliyorum.
Kahrolursun halimi gördükçe...
Tarif edemediğim, o "anne" halinle, anlayışlı halinle, gülümseyerek bakıyorsundur umarım bana.
Çocuğunun ilk adımlarını, düşe kalka yürümeye çalışmasını izler gibi belki...
Çabalarını anlayan, düştüğünde içi titreyen, ama öğrensin diye elini tutmayan...
Bunu başaracağını, yürüyeceğini bilen ve bu bilginin verdiği güvenle, müdahale etmeden, uzaktan, gülümseyerek izleyen...
Beni de böyle kabul et, olur mu anne?
Ayakta kalmayı, yürümeyi öğrenmeye çalışıyorum.
Bir darbe aldım, veya ayağım takıldı da düştüm.
Kalkmaya çalışıyorum.
Belki şu anda için titriyordur, üzülüyorsundur benim için.
Ama ayağa kalkacağımı, yürümeyi başaracağımı biliyorsun değil mi, anne?
Bunu başarabileceğimi söyle, annem...
Beni izlediğini, yaşadıklarımı anladığını, bunları yaşamam gerektiğini...
Ama sonunda her şeyin iyi olacağını...
Ve beni izlediğini,
İzlerken gülümsediğini, söyle canım annem...
N'olursun söyle canım annem...
Canım... Annem...
Fidel KAPLAN
