Sezenist
Üyecik
Umut, hasta bedenime ara sıra uğrar; ama ne yazık ki refakatçim hayal kırıklığıdır, benim. İnsanların nefessizliği ve hayatsızlığıyla dolu bir odada boğulmalıyım. Ccinayet süsü verilmiş bir intihar. Tüm güzelliklerin boynuna bir urgan bağlayıp havasızlıkta sallandırmak da benim budalalığım olsa gerek. Umut çoğu zaman yanı başımda da olsa, yoğunluğu ve aşkı, delilik ve hüznün halvetinde buldum ben; belki de öyle sandım, bilmiyorum. İnsanların sıkıntıları umrumda değil. Beni dinlesinler, beni düşünsünler, beni sevsinler, kafi. Tazminat olarak beklentilerime tecavüz edebilirler. Bu bencil ruha az bile belki bu misilleme
Şu sıralar çok gülüyorum düşmanlarıma çünkü onlar benim için zavallı birer fareler… Onların neden bu kadar rahatsız olduklarını adım gibi biliyorum… Onlar tehlike anında gemiden uzaklaşan fareler, ama geminin batmamasını bir türlü hazmedemiyorlar… Gidin başka yerde kemirin pis yaratıklar… Sizin gibi zayıf karakterli kişilerin kini, dostluklarından daha zararlı değildir… Uzakta geviş getirin… Belki hazmedersiniz…
Oturup gün boyu seni düşündüm. Çok sıkıldım, bunaldım, beşinci kattan aşağı baktım sık sık, kendimi düşerken hayal ettim. Düşmekten çok uçmaktı belki, bilmiyorum. Ama gün boyunca ölemediğim kesindi. O kadar sıkıldım ki bir ara, depodaki alet çantasını aldım, uzun zamandır tamir edilmeyi bekleyen bir kaç şey vardı sağda solda bekleyen; okumayı bilmeyen bir okuma lambası, kendini bile ısıtamayan su ısıtıcısı, fil hafızalı bir zaman makinası, kanser olmaktan korkan bir kül tablası, hep başkalarını göstermekten yorulmuş bir ayna, bir kaç yel değirmeni, buğulanmayı unutmuş bir kaç bardak… Tüm bunların ortasında, bu eşyalar dünyasında bugün, ölü bir baykuşla oturup rakı içtik.. O susuyor ben dinliyordum, ben anlatıyordum o dinliyordu, kafamız dumanlıydı, hayal meyal hatırlıyorum; ara ara gelip fotoğrafımızı çekiyordun sen. Ağlıyorduk. Gülmekten ağlıyorduk.
Şu sıralar çok gülüyorum düşmanlarıma çünkü onlar benim için zavallı birer fareler… Onların neden bu kadar rahatsız olduklarını adım gibi biliyorum… Onlar tehlike anında gemiden uzaklaşan fareler, ama geminin batmamasını bir türlü hazmedemiyorlar… Gidin başka yerde kemirin pis yaratıklar… Sizin gibi zayıf karakterli kişilerin kini, dostluklarından daha zararlı değildir… Uzakta geviş getirin… Belki hazmedersiniz…
Oturup gün boyu seni düşündüm. Çok sıkıldım, bunaldım, beşinci kattan aşağı baktım sık sık, kendimi düşerken hayal ettim. Düşmekten çok uçmaktı belki, bilmiyorum. Ama gün boyunca ölemediğim kesindi. O kadar sıkıldım ki bir ara, depodaki alet çantasını aldım, uzun zamandır tamir edilmeyi bekleyen bir kaç şey vardı sağda solda bekleyen; okumayı bilmeyen bir okuma lambası, kendini bile ısıtamayan su ısıtıcısı, fil hafızalı bir zaman makinası, kanser olmaktan korkan bir kül tablası, hep başkalarını göstermekten yorulmuş bir ayna, bir kaç yel değirmeni, buğulanmayı unutmuş bir kaç bardak… Tüm bunların ortasında, bu eşyalar dünyasında bugün, ölü bir baykuşla oturup rakı içtik.. O susuyor ben dinliyordum, ben anlatıyordum o dinliyordu, kafamız dumanlıydı, hayal meyal hatırlıyorum; ara ara gelip fotoğrafımızı çekiyordun sen. Ağlıyorduk. Gülmekten ağlıyorduk.
