Kimbilir belki bir gün belkilerle ilgili bir yazı, hatta belki bir kitap yazarım! Belkilerimin ne kadar çok olduğunu herkese anlatmak, insanları belkilerimle tanıştırmak için Önce beni yaz! diyen o kadar çok belkim var ki, belki hangisinden başlayacağımı şaşırırım! Belki bir gün sen de bazenlerinle, keşkelerinle ve acabalarınla tanıştırırsın beni, kimbilir. Belki birgün belkilerimiz sarmaş dolaş sarılırlar birbirlerine, tüm keşkelere, bazenlere ve acabalara inat!
Belki bir kitap sayfasında, bir satır arasında karşılaşırlar, hasret giderirler birbirleriyle, kimbilir. Belki bir gün cümleler arasında kayboluruz bir anda! Belki sevgi sözcüğünün arkasında saklanırız, belki yüreğimiz titrer seni seviyorum derken Belki cümleler bizimle birlikte anlamlanır, bizi adam eder! Belki hatıralar bizimle canlanır, harfler elimizden tutup bizi yan yana getirir, kimbilir!
Belki bir gün bir meydanda masum insanların acılarını haykırırken karşılaşırız senle. Belki işçilerin, memurların grevlerinde pankart taşırız, belki bu kirli savaş dursun diye ölen insanlara ağlarız. Belki barışa alkış çalarız senle kimbilir. Belki açlığın, yoksulluğun, işsizliğin olmaması için slogan atarız, belki polisler coplar bizi, yaralarımızı birlikte pansuman ederiz senle kimbilir! Ya da belki bir camide yan yana dua ederiz senle, insanlar daha mutlu, umutlu, daha huzurlu olsunlar, çocuklar aç uyumasınlar, ağlamasınlar diye! Belki gözyaşlarımız tanışır önce birbirleriyle. Belki davamızı sahipleniriz birbirimizi sahiplenirken. Belki gözaltına alınırız senle, karşılıklı nezarethanelerde. Birbirimize bakıp umut veririz belki. Belki sokak çocukları yararına şarkı türkü söyleriz bir işe yaramayan sesimizle. Belki el ele tutuşur, dünyaya meydan okuruz senle, kimbilir!
Belki bir sinemada, bir tiyatroda ya da bir şehirlerarası uzun bir yolculukta karşılaşırız senle kimbilir. Belki bir gün bir otobüste yan yana otururuz senle, yer yokluğundan. Sen cam kenarı olursun, ben ağzının kenarı olurum belki. Dünyaların bizim olduğunu anlarız belki birbirimize gülümseyerek bakarken, sokulurken. Belki bu güzel yolculuk bitmesin diye dualar ederiz birlikte. Belki otobüs şoförüne yalvarırız acele etmesin diye! Belki umuda yolculuklar yaparız, umutlanarak, hayaller kurarak. Belki ben gideceğim şehirde değil de, senin ineceğin şehirde inerim, seninle birlikte. Belki kaybolurum gözlerinin sıcaklığında, avuçlarının arasında kimbilir! Belki sen bana sokulur, kulağıma hep yanımda ol lütfen dersin. Belki ben neye uğradığımı şaşırır, sevinç çığlıkları atarım, belki tüm yolcular bana deli gözüyle bakarlar kimbilir! Hem bu kimin umurunda olur ki!
Kimbilir belki bir gün bunları düşünürken bir anda kaybolur, kimsenin ulaşamayacağı yerlerde olurum. Belki beni ararsın dur durak demeden ve bulamazsın hiçbir yerde. Üzülür, ağlar, eksik kalırsın. Belki o zaman keşkelerin devreye girer ve yan yanayken yapamadıklarını keşkelerinle anlatmaya çalışırsın bağıra çağıra! Belki artık yapacak bir şey kalmayacaktır, tüm bu olanlara sessizce ağlamak dışında. İşte belki o zaman yan yana olmayışımızın bir anlamı olur. Kimbilir belki bir gün tüm bunlar bir yazıda olur!
Belki bir kitap sayfasında, bir satır arasında karşılaşırlar, hasret giderirler birbirleriyle, kimbilir. Belki bir gün cümleler arasında kayboluruz bir anda! Belki sevgi sözcüğünün arkasında saklanırız, belki yüreğimiz titrer seni seviyorum derken Belki cümleler bizimle birlikte anlamlanır, bizi adam eder! Belki hatıralar bizimle canlanır, harfler elimizden tutup bizi yan yana getirir, kimbilir!
Belki bir gün bir meydanda masum insanların acılarını haykırırken karşılaşırız senle. Belki işçilerin, memurların grevlerinde pankart taşırız, belki bu kirli savaş dursun diye ölen insanlara ağlarız. Belki barışa alkış çalarız senle kimbilir. Belki açlığın, yoksulluğun, işsizliğin olmaması için slogan atarız, belki polisler coplar bizi, yaralarımızı birlikte pansuman ederiz senle kimbilir! Ya da belki bir camide yan yana dua ederiz senle, insanlar daha mutlu, umutlu, daha huzurlu olsunlar, çocuklar aç uyumasınlar, ağlamasınlar diye! Belki gözyaşlarımız tanışır önce birbirleriyle. Belki davamızı sahipleniriz birbirimizi sahiplenirken. Belki gözaltına alınırız senle, karşılıklı nezarethanelerde. Birbirimize bakıp umut veririz belki. Belki sokak çocukları yararına şarkı türkü söyleriz bir işe yaramayan sesimizle. Belki el ele tutuşur, dünyaya meydan okuruz senle, kimbilir!
Belki bir sinemada, bir tiyatroda ya da bir şehirlerarası uzun bir yolculukta karşılaşırız senle kimbilir. Belki bir gün bir otobüste yan yana otururuz senle, yer yokluğundan. Sen cam kenarı olursun, ben ağzının kenarı olurum belki. Dünyaların bizim olduğunu anlarız belki birbirimize gülümseyerek bakarken, sokulurken. Belki bu güzel yolculuk bitmesin diye dualar ederiz birlikte. Belki otobüs şoförüne yalvarırız acele etmesin diye! Belki umuda yolculuklar yaparız, umutlanarak, hayaller kurarak. Belki ben gideceğim şehirde değil de, senin ineceğin şehirde inerim, seninle birlikte. Belki kaybolurum gözlerinin sıcaklığında, avuçlarının arasında kimbilir! Belki sen bana sokulur, kulağıma hep yanımda ol lütfen dersin. Belki ben neye uğradığımı şaşırır, sevinç çığlıkları atarım, belki tüm yolcular bana deli gözüyle bakarlar kimbilir! Hem bu kimin umurunda olur ki!
Kimbilir belki bir gün bunları düşünürken bir anda kaybolur, kimsenin ulaşamayacağı yerlerde olurum. Belki beni ararsın dur durak demeden ve bulamazsın hiçbir yerde. Üzülür, ağlar, eksik kalırsın. Belki o zaman keşkelerin devreye girer ve yan yanayken yapamadıklarını keşkelerinle anlatmaya çalışırsın bağıra çağıra! Belki artık yapacak bir şey kalmayacaktır, tüm bu olanlara sessizce ağlamak dışında. İşte belki o zaman yan yana olmayışımızın bir anlamı olur. Kimbilir belki bir gün tüm bunlar bir yazıda olur!
