Ben seni kocaman bir yürekle sevdim!

Gözlerim değil, yüreğimdi seni gören. Sen damarlarımdaki kana karışıp, geldin oturdun yüreğime. Bir başka yerde olamazdın zaten. Sen, benim en değerli yerimde, yüreğimde olmalıydın, orada kalmalıydın...​

Çok aşka ev sahipliği yapan bu yürek, ilk kez bu kadar kolay kabullendi seni. Herhangi bir konuk değildin artık. Bu yüzden ne ağırlama faslı vardı, ne de uğurlama. O yüreğin gerçek sahibiydin...
Şimdi sonbahar, kışa giriyoruz ya... Ben dört mevsim baharı yaşadım seninle. Çiçek çiçek açtın yüreğimde. Gökkuşağı zayıf kaldı, senin renklerin karşısında. Taze bir yaprak gibi yeşildin. Açelyaydın pembeliğinle. Üzerine çiğ taneleri düşmüş sarı güldün. Kırmızıydın bir ateş gibi. Ve maviydin... En çok bu renkle anmayı sevdim seni. Denize tutkundum, denizi sensiz, seni denizsiz düşünemedim...
Seni severken dünyayı da sevdim ben, insanları da...
Kendime bile dar gelirken, içinde herkese yer olan bir hayatın sahibiydim artık. En kızgın, en tahammülsüz olduğum anlarda bile, seni düşünmek yetti bana. İçimdeki sevinç yüzüme yansıdı, güldüm. Beni güldüren senin sevgindi ve ben kaygısız, içten gülüşün ne demek olduğunu, nasıl güzel bir şey olduğunu anladım seninle...
Her şeye rağmen sevdim seni. Güçlüydüm ve aşamayacağım hiçbir zorluk yoktu. Koca bir kente, koca bir ülkeye kafa tutabilirdim. Sen elimden tuttuğunda patlamaya hazır bir volkan gibi hissederdim kendimi. Menzil sendin ve ben o menzile ulaşmak için önüme çıkan her şeyi yok edebilirdim. Sana ulaşmamı engelleyecek her şeyi eritirdim, kül ederdim. Sana ulaştığımdaysa sakin bir göle dönüşürdüm. Ve o göle bir tek sen girebilirdin...
Sevdim ve hayrandım da... Her halin çekti beni. Duruşunu, uyumanı, gülmeni, kızmanı, şaşkınlığını, saflığını, kurnazlığını, çocukluğunu, olgunluğunu sevdim. Sesini de sevdim suskunluğunu da. Küçük oyunlarını, kaprislerini, sitemlerini, korkularını sevdim. Seni ve o doyumsuz sevdanı, uçarı sevdanı anlatacak kelime bulamadım çoğu zaman. Sığmadın cümlelere ve hiçbir cümle seni yeterince tarif edecek kadar derin olmadı...
Seni severken yorulmadım. Çünkü sen yaşam kaynağıydın. Her gün yenilendim. Seninle çoğaldım, büyüdüm. Eksik kalan neyim varsa tamamladın...
Ölmeyecektim çünkü sen ölmezliğin ta kendisiydin...
Sevdim işte ötesi yok...

Yollar sana gelirken up uzun git git bitmiyor ve göz kamaştırıcı güzellikte kaldırımlar durup izlemek mi hayatı sana gelirken yoksa, biran önce tutmak mı ellerini hangisi daha heyecan verici bilmiyorum.Şaşırdım kaldım hüzünle dolu olsa da her anı gitmek mutluluk kalmak mutluluk.

Hani soruyorlar ya, Gitmek mi zor kalmak mı diye? Gitmek derim... Gittiğin yer senin belki çok mutlu olacağın bir yer olsa dahi gitmek derim... Gidiyorsun ve arkanda bırakıyorsun koskoca geçmişi... İlk defa gitmiyorsun defalarca gitmişsindir de ilk defa bu kadar acıtıyordur... Muhakkak senin de hayatında gidenler oldu, Unuttukların ya da halen unutamadıkların, Hani küçükken yere düştüğünde yara izi kalır ya, Kimisi çabuk iyileşir, kimisi hala aynıdır. Öyle işte. Ve, aslında kalan hep üzülendir... Ne kadar belli edilmezse de yüzlerindeki maske saklamıyor mu gerçeği? İçi kan ağlar da kimse fark edemez en çok da en çok da bu acıtır. Bir kelime dökülemez dudaklarından dökülemez... Hepimiz gittiğimiz yerde aslında bir parça geçmişin izini taşımıyor muyuz yüreğimizde? Ve hayat gitmekten ibarettir çoğu zaman; Bazen ailenden ve sevdiklerinden ayrılış, sana göre bir bitiş ve bir o kadar da yeni bir başlangıçtır... Belki de bu yüzden zordur gitmeler... Gitmek istemene rağmen gidememene... Şair diyor ya hani; Şimdi gidersem geride aklım kalır yüreğim kalır, uykularım kalır diye... Gideceğimiz diyarlarda kim bilir belki de kaf dağı ardındaki masalların mutluluğu bekliyordur bizi.. Ama yine buruk yine yarım ve eksik yaşıyoruz o mutluluğu… Kalanlara sabır düşerken nasiplerine, Gidenlere ise bir tutam hüzün mabedi yerleşir yüreklerinin en güzel köşesine...

Bugüne kadar attığın her adım, başardıkların, yaptıkların, yürüdüğün yollar, aştığın engeller,
Başa çıktığın bütün o fırtınalar, güneşli günlerin ve neşeli gülüşlerin,
Her biri seninle başladı.
Sen verdin rengini hayata, mavini gökyüzüne, yeşilini bir ağaca; tüm farklılıklarınla.
Önce sen geliyorsun, seninle başlıyor her şey.
Çünkü başka sen yok…
“Önce sen”le yazılıyor; senin, sevdiklerinin ve geleceğin öyküsü! Çünkü başka sen yok…

Seni çok seviyorum
Öylesine bir sevgidir ki bu aşkım
Sensiz olamıyor dayanamıyorum
Sensizlik ölüm sensizlik ızdıraptır
Seni varlığınla seni her şeyinle seviyorum
Ben seni çok seviyorumSeninle bambaşkayım seninle bir bütünüm

bende seviyorum be bende seviyorum
güzel kelimeler söyleyemesemde edebiyati patlatamasamda seviyorum iste
tertemiz seviyorum aklimca kalbimce