Seni ilk hissettiğim an,midem bulandı öylesine.. Varlığından emin olduğum ilk an,derin bir mutluluk ve heyecana kaptırdım kendimi.. Her geçen gün büyüdün içimde,bazen acıttın canımı,bazen durduk yere duygusallaştım.. Mutluydum,çünkü artık sen vardın,sen benim içimdeki ikinci CAN'dın ..Candan öteydin,bendin sen! Gün geçtikçe büyüyordum ben de seninle birlikte,değişiyordum.. Artık herkes senin varlığını kabullenmeye başlamıştı.. Hiç hesapta yokken çıkıp gelmiştin ama,bir daha hiç silinmeyecektin kalpten.. Öyle bir gelmiştin ki melekler kıskanmıştı seni,beni de melek yerine koyup gelmiştin.. Birden heyecanımız arttı seninle,herkes senin -ve benim- için büyük hazırlıklara başlamıştı.. Yeni eşyalar,yeni elbiseler.. İşte her güzel şeyin bir sonu olduğu gibi,kalplerimizin bir attığı o günler sona eriyordu,ama bambaşka bir hayat başlıyordu,kalp kalbeydik yine..Can canaydık seninle,canımdan bir parçaydın yine..
Gözlerine ilk baktığım an,işte yansımam demiştim,saçlarına ilk dokunduğum an,ellerimin ne kadar da çirkin olduklarını farkettim..Seni ilk kokladığım an,dünyanın ne kadar kirlendiğini,ama senin her şeye rağmen tüm masumiyetinle karşımda duruşunun tapılası bir durum olduğunu anladım.. Sana şöyle bir uzaktan baktım, ve ''İşte benim küçük bebeğim,canım kızım!!'' dedim..
Geceleri uykumu böldün,ama asla paramparça olmadım.Hasta oldun,başında saatlerce bekledim,ama bir saniye sen de büyüyünce benim başımda beklersin diye düşünmedim.. Belki bazen yapmak istediğim tüm işlerimi ertelemek zorunda kaldım,ama asla şikayet etmedim,çünkü sadece ertelemiştim..
Ve zaman akıp giderken,sen birden Anne diye sesleniverdin.. Elim ayağım titredi o an,inanamazsın,dokunsalar ağlayacaktım,heyecandan ne diyeceğimi bilemeden kucaklamıştım seni.. Sonra ilk adımlarını attın,ben de seninle yürürken,bir sürü ilk adım attım.. Her adımda yeni bir şeyler öğreniyordum,her adımda annen yenileniyordu,çoğalıyordu.. Gururlanıyordu..
Zaman aynı hızla akıp giderken,senin okul çağın geldi.. Sanki yeniden okula başlıyordum ben de.. Seninle birlikte heyecanlanmıştık,bilmiyorum hatırlıyor musun? Gece uyuyamamıştık..Sen '' Anne,sizinle uyuyabilir miyim?'' diye sormuştun da,hemen sıcacık sokulmuştun yanıma... Sabah okula gitmiştik de,'Anne bırakma elimi,gitme kal biraz daha lütfen' demiştin.. Nereden bilebilirdim bir bebeğin ömrü boyunca hep bebek kalacağını anne olmadan önce? Ve nereden bilebilirdim kızımın her anne deyişinde yüreğimin pırpır edeceğini?
Bunları düşünürken her gece,iyisiyle kötüsüyle geçmişti yıllar.. Ben kaybetmiştim bir çok sevdiğimi,sense hayatının en güzel yıllarını yaşıyordun.. Yine de birdi kalplerimiz,beraber gülüyorduk,beraber ağlıyorduk seninle.. Mezun oluyordun sen,''Anne ne olur yardım et fermuarımı çekemiyorum'' diye ağlayacaktın neredeyse.. Hala bebektin,hala benim küçük,melek yüzlü,ipek saçlı bebeğimdin.. Hala 'Anne!' diye ağlıyordun..Öyle gurur duyuyrdum ki seninle..
Başarı üstüne başarı tadıyordum seninle.. Bir annenin gurur duyabileceği en iyi şeydi evladının başarılarını görmek.. Anne olunca anlamıştım yine..
Ve bir gün,başka bir annenin meleği geldi buldu seni.. Artık seni başkasıyla paylaşmak zorundaydım.. Sen benim o küçük kızım olmayacaktın artık,her derdinde 'Anneciğim bir gelir misin' diye çağıramayacaktın beni evin içerisinde.. Sabahı akşam,akşamı sabah edemiyordum..
Artık bu son,son gece evinde.. Bırakıp beni gidiyorsun.. Bitti çeyrek asırlık yolculuğumuz.. Gidiyorsun şimdi,git ve anneni yine onurlandır,yine kızıyla gurur duyan anne konumundan ayırma beni.. Mutlu ol,bir damla gözyaşına tahammül edemeyecek kadar deliyim şimdi.. Zaten ihtiyarlamanın o dayanılmaz yükü omuzlarımda,gözyaşlarını da katma bu hüznüme.. Benim küçük kızım,nasıl büyüdün,nasıl gidiyorsun anlayamıyorum hala,ama bildiğim bir şey var; sen annenin hakkını ödedin! Çeyrek asır boyu benim küçük ve masum bebeğim kalarak,annenin her derdinde onun dizinden ayrılmayarak,annenin gurur kaynağı olarak başardın bunu..
Şimdi mutlu ol,ve son bir defa annenin küçük meleği olarak gülümse..
Melek gibisin beyazlar içinde..
Gözlerine ilk baktığım an,işte yansımam demiştim,saçlarına ilk dokunduğum an,ellerimin ne kadar da çirkin olduklarını farkettim..Seni ilk kokladığım an,dünyanın ne kadar kirlendiğini,ama senin her şeye rağmen tüm masumiyetinle karşımda duruşunun tapılası bir durum olduğunu anladım.. Sana şöyle bir uzaktan baktım, ve ''İşte benim küçük bebeğim,canım kızım!!'' dedim..
Geceleri uykumu böldün,ama asla paramparça olmadım.Hasta oldun,başında saatlerce bekledim,ama bir saniye sen de büyüyünce benim başımda beklersin diye düşünmedim.. Belki bazen yapmak istediğim tüm işlerimi ertelemek zorunda kaldım,ama asla şikayet etmedim,çünkü sadece ertelemiştim..
Ve zaman akıp giderken,sen birden Anne diye sesleniverdin.. Elim ayağım titredi o an,inanamazsın,dokunsalar ağlayacaktım,heyecandan ne diyeceğimi bilemeden kucaklamıştım seni.. Sonra ilk adımlarını attın,ben de seninle yürürken,bir sürü ilk adım attım.. Her adımda yeni bir şeyler öğreniyordum,her adımda annen yenileniyordu,çoğalıyordu.. Gururlanıyordu..
Zaman aynı hızla akıp giderken,senin okul çağın geldi.. Sanki yeniden okula başlıyordum ben de.. Seninle birlikte heyecanlanmıştık,bilmiyorum hatırlıyor musun? Gece uyuyamamıştık..Sen '' Anne,sizinle uyuyabilir miyim?'' diye sormuştun da,hemen sıcacık sokulmuştun yanıma... Sabah okula gitmiştik de,'Anne bırakma elimi,gitme kal biraz daha lütfen' demiştin.. Nereden bilebilirdim bir bebeğin ömrü boyunca hep bebek kalacağını anne olmadan önce? Ve nereden bilebilirdim kızımın her anne deyişinde yüreğimin pırpır edeceğini?
Bunları düşünürken her gece,iyisiyle kötüsüyle geçmişti yıllar.. Ben kaybetmiştim bir çok sevdiğimi,sense hayatının en güzel yıllarını yaşıyordun.. Yine de birdi kalplerimiz,beraber gülüyorduk,beraber ağlıyorduk seninle.. Mezun oluyordun sen,''Anne ne olur yardım et fermuarımı çekemiyorum'' diye ağlayacaktın neredeyse.. Hala bebektin,hala benim küçük,melek yüzlü,ipek saçlı bebeğimdin.. Hala 'Anne!' diye ağlıyordun..Öyle gurur duyuyrdum ki seninle..
Başarı üstüne başarı tadıyordum seninle.. Bir annenin gurur duyabileceği en iyi şeydi evladının başarılarını görmek.. Anne olunca anlamıştım yine..
Ve bir gün,başka bir annenin meleği geldi buldu seni.. Artık seni başkasıyla paylaşmak zorundaydım.. Sen benim o küçük kızım olmayacaktın artık,her derdinde 'Anneciğim bir gelir misin' diye çağıramayacaktın beni evin içerisinde.. Sabahı akşam,akşamı sabah edemiyordum..
Artık bu son,son gece evinde.. Bırakıp beni gidiyorsun.. Bitti çeyrek asırlık yolculuğumuz.. Gidiyorsun şimdi,git ve anneni yine onurlandır,yine kızıyla gurur duyan anne konumundan ayırma beni.. Mutlu ol,bir damla gözyaşına tahammül edemeyecek kadar deliyim şimdi.. Zaten ihtiyarlamanın o dayanılmaz yükü omuzlarımda,gözyaşlarını da katma bu hüznüme.. Benim küçük kızım,nasıl büyüdün,nasıl gidiyorsun anlayamıyorum hala,ama bildiğim bir şey var; sen annenin hakkını ödedin! Çeyrek asır boyu benim küçük ve masum bebeğim kalarak,annenin her derdinde onun dizinden ayrılmayarak,annenin gurur kaynağı olarak başardın bunu..
Şimdi mutlu ol,ve son bir defa annenin küçük meleği olarak gülümse..
Melek gibisin beyazlar içinde..
