ÇEKİNGEN AŞIK
Ninesiyle yaşayan genç bir adam varmış. İyi bir avcıymış ve evlenmek istiyormuş. İyi ayakkabı yapan bir kız tanıyormuş, ama kızın büyük bir ailesi varmış. Genç adam kızı nasıl kazanabileceğini düşünüp duruyormuş.
Kız bir gün nehre gitmek için çadırından çıkmış. Gencin ninesi çadırda, ayağında bir çift eski, delik ayakkabı, çalışıyormuş. Genç adam ayağa fırlamış. “Çabuk nine, ayağındaki o delik ayakkabıları çıkar, bana ver” diye haykırmış.
“Eski ayakkabılarımı ne yapacaksın” diye merakla sormuş kadın.
“Boş ver! Çabuk ol! Konuşmaya vakit yok” diye cevap vermiş torunu kadının çıkardığı eski ayakkabıları kaparken, ayakkabıları kendi ayağına geçirmiş. Omuzlarına bir hırka atmış, kapıdan çıkmış ve aceleyle nehre doğru gitmiş. Tam o sırada kız elinde kovası, suya yeni varıyormuş.
“Bırak da kovanı doldurayım” demiş genç.
“Yo, gerek yok, ben yapabilirim.”
“Hadi bana bırak. Ben çamurdan geçebilirim. Herhalde güzel ayakkabılarını kirletmek istemezsin.” Ve kovayı alıp çamuru kaya kaya geçmiş, bu arada kızın iyice görmesi için kirli ayakkabılarını çıkarmış. Kız kıkırdamış.
“Ayakkabıların ne kadar eski” diye haykırmış.
“Evet, bana yeni bir çift ayakkabı yapacak kimsem yok” diye cevap vermiş genç.
“Neden ninenden sana bir çift yapmasını istemiyorsun?”
“Çok yaşlı ve artık ayakkabı yapacak kadar iyi göremiyor. Seni istememin nedeni bu” demiş genç.
“Ah benimle alay etme. Doğru söylemiyorsun.”
“Evet, doğru söylüyorum. İnanmazsan şimdi benimle gel!”
Kız yere indirmiş başını, genç de öyle yapmış. Sonunda alçak bir sesle şöyle demiş:
“Ee, ne yapacaksın? Kovanı mı doldurayım, benimle mi geleceksin?”
Ve kız karşılık vermiş, sesi daha da alçakmış: “Sanırım seninle geleceğim!”
Kızın teyzesi yeğeninin bu kadar uzun süredir ne yaptığını merak ettiği için nehre bakmaya inmiş. Çamur içinde boş bir kovayla birlikte yan yana duran bir çift ayakkabı bulmuş sadece.
Ninesiyle yaşayan genç bir adam varmış. İyi bir avcıymış ve evlenmek istiyormuş. İyi ayakkabı yapan bir kız tanıyormuş, ama kızın büyük bir ailesi varmış. Genç adam kızı nasıl kazanabileceğini düşünüp duruyormuş.
Kız bir gün nehre gitmek için çadırından çıkmış. Gencin ninesi çadırda, ayağında bir çift eski, delik ayakkabı, çalışıyormuş. Genç adam ayağa fırlamış. “Çabuk nine, ayağındaki o delik ayakkabıları çıkar, bana ver” diye haykırmış.
“Eski ayakkabılarımı ne yapacaksın” diye merakla sormuş kadın.
“Boş ver! Çabuk ol! Konuşmaya vakit yok” diye cevap vermiş torunu kadının çıkardığı eski ayakkabıları kaparken, ayakkabıları kendi ayağına geçirmiş. Omuzlarına bir hırka atmış, kapıdan çıkmış ve aceleyle nehre doğru gitmiş. Tam o sırada kız elinde kovası, suya yeni varıyormuş.
“Bırak da kovanı doldurayım” demiş genç.
“Yo, gerek yok, ben yapabilirim.”
“Hadi bana bırak. Ben çamurdan geçebilirim. Herhalde güzel ayakkabılarını kirletmek istemezsin.” Ve kovayı alıp çamuru kaya kaya geçmiş, bu arada kızın iyice görmesi için kirli ayakkabılarını çıkarmış. Kız kıkırdamış.
“Ayakkabıların ne kadar eski” diye haykırmış.
“Evet, bana yeni bir çift ayakkabı yapacak kimsem yok” diye cevap vermiş genç.
“Neden ninenden sana bir çift yapmasını istemiyorsun?”
“Çok yaşlı ve artık ayakkabı yapacak kadar iyi göremiyor. Seni istememin nedeni bu” demiş genç.
“Ah benimle alay etme. Doğru söylemiyorsun.”
“Evet, doğru söylüyorum. İnanmazsan şimdi benimle gel!”
Kız yere indirmiş başını, genç de öyle yapmış. Sonunda alçak bir sesle şöyle demiş:
“Ee, ne yapacaksın? Kovanı mı doldurayım, benimle mi geleceksin?”
Ve kız karşılık vermiş, sesi daha da alçakmış: “Sanırım seninle geleceğim!”
Kızın teyzesi yeğeninin bu kadar uzun süredir ne yaptığını merak ettiği için nehre bakmaya inmiş. Çamur içinde boş bir kovayla birlikte yan yana duran bir çift ayakkabı bulmuş sadece.
