Masalımsı bir ifade vardı bakışlarında. Hüzünlerin sanat eseri gibi duruyordu karşımda. Bir deniz gibiydik, bizi ayırdılar. Gözlerinin balkonuna hüzünler asmıştı, gözlerinde özlem vardı. Şiir kadar güzel bakıyordu. Syah beyaz fotoğraf albümü gibiydi duvarlar. Hüznü kuşattı geceyi, naftalin kokan yanlızlığın kıyısına taşıdı beni. Med cezir halindeydi sanki. Bir fırtınanın ardından kendine çekilmişti de, duygularının kendisini yönetmesine itirazı vardı besbelli. Bir sipere uzandım, kendimle savaşıyorum. Oysa bilmiyor içimden akan nehirleri. Onun için yaktığım şehirleri bilmediği gibi. Hüzünlerin sanat eseri gibi durduğunu hissettim. Yüreğimin söz dinlemediği zamanlarda onu azarlamak yerine, hep buyur ettim dertleri. Onda kimselerde bulamadığım bir şeyleri bulduğum için dir ki, unutmayı istemedim hiç. Artık her şeyin olabileceğine inanıyorum ve beni şaşırtmıyor hayat... Her şeyin yalan olduğunu kabullenmek, hayatı daha yaşanırkılıyor sanki...... Sen ve şen kalın.. EMİ.....
