Giuseppe Garibaldi
(d. 4 Temmuz 1807 – ö. 2 Haziran 1882)
İtalya Devleti'nin kurulmasına öncülük etmiştir. İtalyanlar tarafından İtalya'nın en büyük kahraman ve yurtseverlerinden biri olarak kabul edilir. Kişisel olarak pek çok askeri mücadeleyi yönetti ve birleşik İtalya düzenini getirdi.İki Dünyanın Şovalyesi yapıldı
Garibaldi 1807'de Nice (Nizza) şehrinde doğdu. O zaman şehir İtalyandı ve Sardunya Krallığı'na aitti. Gerçekte şehir Fransa'ya verilmişti. Ve kazanılmış gerçek ismi Nice sadece 1859 da. Bir hediye olarak yardım için Fransa, İtalya'nın birleşmesi için vermişti.
Garibaldi ailesi, sahil işi ile uğraşıyordu ve O deniz hayatı için yetiştiriliyordu. 1832'de tüccar denizci kaptanı olarak setifikalandı. Garibaldi'nin hayatında çok etkileyici bir gün Taganrog'u bir ziyaretinde geldi. Rusya, Nisan, 1833'de. Clorinda göletinde on gün için palamara bağlandı, gemisi portakal yüklü iken. Sahilde denizci hanında, Oneglia'lı Giovine Battista Cunco ile karşılaştı. O İtalya'lı politik bir göçmen ve La Giovine Italia "Genç İtalya" hareketinin gizli üyesi idi. Kurucusu Guiseppe Mazzini,İtalya birliğinin politik ve sosyal reformlara doğru Liberal Cumhuriyet ateşli savunucusu idi. Garibaldi cemiyete katıldı ve Vatanının Avusturya dominyonundan bağımsızlığı için hayatı boyunca mücadele edeceğine yemin etti. Garibaldi, Ekim 1833 Cenevre'de Mazzini'nin kendisiyle tanıştı. Başlayan ilişkileri daha sonra problemli bir bir duruma gelecekti. Gizli devrimci birliğine katıldı. Şubat 1834'de, Mazzini'nin "Piedmont" daki başarılı olmayan ayaklanmasına katıldı.Ceneviz mahkemesi tarafından yokluğunda ölüme mahkûm oldu ve Marsilya'ya kaçtı.
Güney Amerika Maceraları
Tunus'dan sonra Garibaldi Brezilya'ya gitti. "Rio Grande do Sol" (eski Brezilya'nın Sâo Pedro Do Rio Grande do Sol bölgesi) Cumhuriyeti'nin bağımsızlığı olayına açıldı. Gaucho (Portekizce bir terim olup Güney Amerika Pampas "ağaçsız geniş ovalar" da yaşayanları tanımlamak için kullanılır) isyancı grubuna katıldı. Onlar Farrapos (Tatters
arça,çaput) olarak biliniyordu ve yeni olan Brezilya ulus bağımsızlığına karşıydı. Garibaldi bu savaş sırasında, Tatter ordusunun Brezilya'da "Santa Catarina" bölgesinde diğer bir Cumhuriyet ilan etmeye çalıştığında bir kadına rastladı. Anita Ribeiro da Silva (en iyi "Anita" olarak tanınıyordu.) Ekim 1839 da Anita kocası Manuel Duarte Agular'ı terk etti. Rio Pardo'da gemisinde Garibaldi'ye katıldı. Bir ay sonra sevdiği kişinin tarafında İmbituba ve Laguna savaşlarına katıldı.1841'de çift Montevideo'ya (Uruguay) hareket etti.Garibaldi orada tüccar ve okul müdürü olarak çalışıyordu. Takip eden yılda evlendiler. Dört çocukları oldu. Monetti 1840, Rosita 1843, Terasita 1845 ve Ricciotti 1847'de doğdular.
Kadın at biniciliğinde ustalaşmış Anita'nın Garibaldi hakkında onun Güney Brezilya ve Uruguay Gaucho kültürüne sahip olduğunu düşündüğü söylenir.
1842'de Uruguay filosu komutanlığını aldı ve Arjantin diktatörü Juan Manuel de Rosa'a karşı İtalyan lejyonunu mevziledi. Ülkenin savaşı (Guerra Grande)için Lejyon İtalya yas gününü temsil eden siyah bayrağı benimsedi. Merkezindeki volkan, vatanındaki uyuyan, uyuşuk güçleri temsil ediyordu. Uruguay'daki lejyon ilk kımızı gömlek giyiyordu. Montevideo'daki fabrikadan temin edilen. Fabrika gömlekleri Arjantin'deki bir mezbahaneye ihraç etmeyi tasarlıyordu. Garibaldi ve onun takipçilerinin sembolü haline geldi. 1842 ve 1848'de Garibaldi Montevideo'yu, eski Uruguay diktatörü Manuel Oribe'nin liderlik ettiği Arjantin kuvvetlerine karşı savunuyordu. Gerilla savaşında ustaca bir taktik belirleyerek 1846 da Cerro ve Sant'Antonio savaşlarında iki kutlanacak zafer elde etti. Her ne kadar bazı Uruguay gemilerini yönettiğinde az başarı elde etmiş olduğu halde. Vatanını alın yazısı, her durumda Garibaldi'yi ilgilendirmeye devam ediyordu.
1846'daki papa IX. Pius'un seçimi İtalya yurtseverleri içinde sansasyona sebeb olmuştu. Hem İtalya'da hem de dışarda. Papanın başlangıç reformlarında Vicenza Giobetti (5 Nisan 1801-26 Ekim 1852) hakkında onun İtalya'nın birliği için liderliği temin edeceği kehanetinde bulunuyordu. Bu haber Montevideo'ya ulaştığında Garibaldi papaya bir mektup yazar.
İtalya'ya dönüşü ve ikinci sürgün
Garibaldi İtalya'ya 1848 devriminin karışıklığı içinde döndü. Charles Albert'in (Carlos Alberto: 2 Ekim 1798- 28 Temmuz 1849 Sardunya Kralı "1831-1849") hizmetine önerildi. Kral bazı liberal eğilimler gösteriyodu. Fakat Garibaldi'ye karşı soğuk ve güvensiz davranıyordu. Piedmontese'den ters cevap aldı, o ve onun takipçileri Lombardy'ye geçtiler. Onlar Avusturya işgaline karşı ayaklanmışlar ve Milan hükümeti eyaletine yardım sunuyorlardı. Takip eden bu yönde, Başarısız İlk İtalyan Bağımsızlık Savaşında, Luino ve Morazzone'deki iki küçük zaferde ordusunu yönetiyordu. Novara (23 Mart 1849) daki Piedmontese yenilgisi izdihamından sonra Garibaldi Cumhuriyeti desteklemek için Roma'ya hareket etti ki Papalığa ait bir devlet ilan ediliyordu. Fakat, Luis Napeleon (Gelecekteki III.Napeleon) onu devirmeye tehdit etmek için bir Fransız kuvveti gönderdi. Manzini'nin zorlamasıyla Garibaldi Roma'nın savunmasının komutanlığını aldı. Karısı Anita onunla birlikte savaştı. Tüm gayretlerine rağman şehir 30 Haziran 1849 da düştü. Garibaldi ve onun kuvvetleri Avusturya,Fransa, İspanya ve Napoli orduları tarafından avlanıyordu. Venedik'e ulaşmak amacıyla kuzeye kaçtığında,ayaklananlar hala Avusturya'nın kuşatmasına direniyordu. Destansı bir yürüyüşten sonra, San Marino'da kendisini hala takip eden 250 adamıyla geçici göçmenlik aldı. Anita, onların beşinci bebeğini taşıyordu, geri çekilme sürecinde Comacchio yakınlarında öldü.
Amerika
Garibaldi sonunda, La Spezia yakınındaki Portovenere'ye ulaşmayı başardı. Fakat Piedmontese hükümeti onu tekrar yurtdışına göç etmeye zorluyordu.
Tangier'de kalmasından sonra Staten Island'a (New York) hareket etti. 30 Temmuz 1850'de oraya vardı ve kendini açığa vurmaktan kaçınmak için sürgünde. Ev sahibi, zamanının çoğunu atölyesinde mum yaparak harcadığı mucit Antonio Meucci idi. Fakat sonuçtan memnun değildi. Sonraları gemi kaptanı olarak Pasifik'e çeşitli seyehatler yaptı. Seyehatlerinin en uzunu, 1851 Nisanından başlayıp iki yıl süren ve bu seyahat sırasında Peru'daki And'lı kadın kahramanı Manuela Sâenz'i ziyaret ettiği olandı.
Garibaldi New York'u son olarak Kasım 1853'de terk etti.
Garibaldi 21 Mart 1854'de İngiltere'nin kuzey doğusunda Tyne Nehri ağzında ulusal gemi kaptanı olarak seyir halindeydi. Gemi Baltimor'dan kalkmıştı ve rıhtıma yanaşıp yükünü South Shield'e (İngiltere'de sahil kasabası) boşalttığında Amerikan bayrağı dalgalanıyordu. Garibaldi, Newcastle Courant civardaki yüksek rütbeli kimselerin akşam yemeği davetini reddetiğini haber yapmasına rağmen, Tyne nehri kıyısında popüler bir şahsiyetti ve yörenin işçi sınıfı tarafından coşkuyla karşılanıyordu. Onun bulunması hatırasına bir kılıç Garibaldi'ye sunuluyordu. Ondan yaklaşık olarak yarım yüzyıl sonra torunu Güney Afrika'da İngiliz ordusun için gönüllü olarak Boer savaşında çarpışırken o kılıı taşıyordu. Garibaldi 1854 Nisanının sonunda oradan ayrılarak, toplamda Tyne Nehri kıyısında bir aydan biraz daha fazla bir süre kalmış oluyordu.
İkinci İtalyan bağımsızlık savaşı
Garibaldi 1854'de İtalya'ya yeniden döndü. Ağabeyinin ölümünden kalan küçük mirası kullanarak İtalyan Caprera (Kuzey Sardunya) adasının yarısını satın aldı ve kendini tarıma verdi.
1859'da İkinci İtalyan bağımsızlık savaşı (Avusturya-Sardunya savaşı olarak da bilinir) Sardunya hükümetindeki iç entrikalar ortasında patlak verdi. Garibaldi tüm general atandı ve "Alp'lerin avcıları " adlı bir birlik kurdu. Bu olaydan sonra sadece Sardinya Piyemonte Krallığının etkin biçimde başaracağını varsayarak, İtalya'nın kurtuluşunun hakkındaki Manzini'nin Cumhuriyetçi fikrini terk etti.
Gönüllüleri ile Varese, Como ve diğer yerlerde Avusturyalı'lara karşı zaferler kazandı.
Italyan şehri Nice'nin Fransız'lara elzem olan askeri yardım karşılığında teslim edilmesi Garibaldi'nin canını çok sıktı.
Ölümü
İtalyan Parlementosuna tekrar seçilmesine rağmen sonraki yıllarının çoğunu Caprera'da geçirdi.
1879'da, kiliseye ait taşınmazları yürürlükten kaldırıp, düzenli bir ordu kurup, genel oy kullanma hakkını ileri sürerek League of Democracyi kurdu. Eklem iltihabı onu yatağa gitmeye zorladı. Calabria ve Sicilya'ya seyehatler yaptı. 1880'de, ondan evvelce üç çocuğu olan, Francesca Armosino ile evlendi.
Ölüm döşeğinde iken yatağının zümrüt yeşili ve safir mavisi denizi görebileceği bir yere taşınmasını istedi. 2 Haziran 1882'de, 75 yaşında öldü.
