Sen gelmek bilmeyen baharımın kışısın Biliyorum bana iyi gelmeyecek yürek sızın Oysa ne çok bekledim yeşili , güneşi Bir bilsen, bilsen de gönlüme düşmesen Varlığınla huzurumu kaçırdın, dağıldım Yokluğunda büsbütün parçalandım toparlayamadım. Lavantalar döktüm saçlarına da yaklaşamadım. Gelişini bir de öyle kokladım Anla işte seni nasıl sakladım Madem rahat yok sensizliğin yollarında İnce ince hasta et hayal olan sevdanda Ne çıkar öylede yoksun , Olmayacaksın da Sen hep ardımca bıraktıklarımda Erteleyeceğim yarınlarımda.
Pencereden bakıyorum şimdi. Kuşların cıvıltıları kulaklarıma geliyor. Bir avuç mutluluk istedim. Kimse gelip vermedi. Bense pencereye çıkıp oturdum. Derin bir nefes alıp, gökyüzüne baktım. Mutluluk bu, budur işte mutluluk. Tabi ki de biliyordum kimsenin bana gelip mutluluğu veremiyeceğini. Tek istediğim benle biraz konuşmalarıydı. Sonradan fark ettim ki bu insanlar, konuşmaya bile acizler. İnsan konuşamadıklarını yazar. Bağırmak istediklerini yazar belki… Ben sayfa sayfa yazsamda. Hep sustum.. İnsanlar beni, kendini anlatamaz, ne dediğini bilmez biri diye bildi. Oysaki yazdığım kadar konuşsaydım. Dertlilerin en babasına bile laf geçirebilirdim. İddialı yazıyorum çünkü. Bildiklerim, bildiklerinize bin basar... Ne kadar bilirsen o kadar suskunluğa mahkum olursun demişti büyükler... Belkide şimdi idrak edebiliyorum, Bu sözün asıl manasına erişebiliyorum. Ben ne mutluluğumu ne de hüznümü insanlardan aldım. Çünkü baktım ki insanlar iyiliğe dair bir şeyi sunmaz sana, senin alıp bulup sonrada saklaman gerek bir ömür belkide.
Gönlümden seslenişlerimi duyarsın sen.
İçimden geçenleri okursun,
Sevgimi yüzüne söylemeden hissedersin sen.
Nerede sustuğumu nerede konuştuğumu,
Neler söylediğimi en iyi duyansın sen.
Hangi yollarda olduğumu,
Hangi yönlere gittiğimi,
Kiminle nerede muhabbet ettiğimi en iyi bilensin sen.
Hayalimden hiç çıkmayan yüzünü,
Kalbimde büyüyen kendini,
Avuçlarımda biriken sevgini,
Adını duyunca heyecanlanan ellerimi.
Var mı benden başka bir bilen?
Seni aramaktan usanmamış biriyim ben.
Seni bulmaya doyamayacak biri,
Her nefesinde seni soluyacak biri,
Seni avuçlarında arayacak biri,
Küçücük dünyama sığdıramadığımsın sen benim.
Seni anlatmak için bütün kelimeleri seferber ediyorum da yetmiyor yine adına layık bir cümle kurmaya.
Çıktığım her yolculukta sana varıyorum ben
Gökyüzüne her bakışımda seni buluyorum ben
Okuduğum bütün kitapların konusu sen
Yolum, yönüm, aşım, sabrım vuslatım sen.
Susup içime döktüğüm cümlelere
Boğazımdan geçiş yok
Parmak uçlarımla konuşuyorum
Duyuyor musun?
İncindiği yerden çatlar sesi
Gücenmiş, solgun bir kalbin
Duyamasan da
Hafızanın buğulu camında
Sanırdım silinmez hiçbir parmak izi…
Öğrendim ki insan zamanla unutur…
Bir göz kırpımında unutulur…
Dolaşırken hafızanın kör boşluklarında
Sessizce, parmak ucunda…
Bir el, yine kendi eline sarılır
İnsanın acısını bir kâğıt,
Bir de kalem alır…
Ailen olmalı Ailem varsa, şanslısın demektir, Çelikten sağlam, taştan sertsindir… arkana dağ yaslanabileceğin tek dayanağındır hayatın boyunca seni var edendir aile... Tek başına yaşayabilirsin, ama yaşarken her şeyi kendin yapamazsın Anne baba sıcaklığını veren olamayacak hiçbir zaman... unutmamak lazım Hayat öyle kısa ki. Zaman su gibi akıp geçiyor. Bugün var olanlar, yarın olmuyor. Aile olmak zor şeydir. Her zaman yanımız da olduklarını bildiklerimiz, Onlar için düşünmeden canımızı verebileceğimiz kişiler, Gün geliyor yok oluyor. Sıcacık bir yuvan varsa. Şükür et ve yoluna devam et...
Sensiz ıssız ve karanlık oluyorum Aklıma düşme bu kadar Kalbimde ağırsın zaten Gece saklıyor sensiz kalan yanımı Unuttur kendini… Yaz kış ellerim üşür sensizlikten Bir an bile geçmez, sen aklımdan geçmedikçe Kaldır artık şu gönül kuşatmasını Beni yarı yolda bıraktın Ahını da al, git Unuttur kendini… Kimseler bilmiyor Kokundan anlıyorum baharın geldiğini Yağmur damlaları yoruyor toprağımı Kolaysa gel sen yaşa sensizliği Unuttur kendini… Yanlış zamanları çürüttün sen Tüm mesafeleri yığdın aramıza Her şey yok olsun şu dünyada Nasılsa sen yoksun yanımda Unuttur kendini… Bazen gittiğini unutup Hadsizce özlüyorum seni Hasretin dağıtıyor kalan günlerimi Sesini unuttum Fakat söylediklerin hala aklımda Unuttur kendini… Çek şu hasretini gözlerimden Satır araları usandı bu dertten Tüm şairler bana yazdı sensizliği Söz konusu değilsin Kalp yangınımsın atık Unuttur kendini… Sen yaşattın Sen var ettin Sen gittin Ve sen kaldın hala Unuttur kendini…
"İstanbul’u dinliyorum gözlerim kapalı" demiş cânım Orhan Veli...
Ben de kapatıyorum gözlerimi.
Ve dinliyorum.
Eminönü Sahilinde martıların sesini, Haydarpaşa Garı'nda trenlerin düdüğünü.Ne ayrılıklara ne kavuşmalara sahne olmuştur burası şimdi.Ne sevdalara şahit olmuştur Çamlıca Tepesi.Ne içten dualara amin demiştir Sultan Ahmet Camii.Ada Sahillerinde beklersin sevdiğini.Gelmedi mi?Agora Meyhanesine gider en hakiki dostunla tokuşturursun kadehini.İliklerine kadar yaşarsın bu şehri.Adeta bir şiiri.Gülhane Parkı'na gider belki bir ceviz ağacı olursun Nâzım gibi.Büyüleniverirsin Galata'nın karşısında.Kanıtlanır gibi olursun Boğaziçi semalarına.Ve hemen bir cümle dökülür dudağına."İstanbul'da yaşama. İstanbul’u yaşa."
Bilir misin sen gülünce buralarda gece bile güneş açtığını
Hisseder misin ki ellerimin titrediğini
Dilimin söylemediğini
Anlar mısın o utangaç göz kaçamaklarımdan
Yüzüme fazlasıyla yansımıştır aslında
Sözlerimin tamamını oluşturan
Yüreğimin yangınını görsen dersin
Bu adamı hasret yakmış diye
Ben hiç çocuk olmadım,
Fazlaca yaşlıydım bir kere,
Fazlaca aklı başında,
Etrafımdakiler birbiriyle yarışırdı,
Ben sadece kendimle.
Onlar doyasıya keyif alırdı,
Ben güz olur yapraklarımı dökerdim.
Hiç atamadım o deli ruhu içimden,
Doyasıya koşmadım, yorulmadım.
Yine ben, yine umut kırıntıları peşinde koşuyorum,
Bıkmadan...
Defalarca susturmak istediğim yüreğime
Yine esir düşmüş bir halde; bitap ve yorgunum...
Bir serzenişteyim yine bu aralar ;
gene ,gene sen...
Hep sen...
Sabahın görmeyen saatlerinde,
Güzel bir rüyadan uyanıp da,
Etrafına afallayarak bakmak gibi
Keşke!
Ne acayip bir kelimedir,
Kim bilir neler gizler ardında?
Seni gizlediğim gibi.
İnsan bile bile savaş açar mı imkansıza?
Ben açtım, hem de defalarca
Olmayacak düşlere bağlanmış,
Çok dileğim vardır benim, ]
Seni görünce içimin en derininde bir yerlerde,
Bir çiçek açardı gelişine,
Bakınca gözlerinin güzelliğine,
Boyanırdı her yer aynı renge eşsizliğinde,
Adın gelince aklıma içim titrerdi,
Nasıl ürkek bir o kadar da sevinerek,
Seninle başlardım her güne,
Sana yine hasretim
Aylar yıllar geçse de
Hala seni beklerim
Rüyalarda gelsene
Silemezsin sen beni
Ne aklından kalbinden
Bir zamanlar demiştin
Yaşlansam da unutmam
Hala gözlerim dolar
Seninle uzun yolculuklara çıkalım
Ne çıktığımız gün ne de döneceğimiz gün belli olsun
Sen bana sorma nereye gittiğimizi, ben gözlerine bakarak çiziyim rotamızı
Hep güneşe dönelim yüzümüzü
Ellerimizin izi semadan eksik olmasın
Geçip gittiğimiz yerlerde tek bir gül dahi sararıp solmasın
Adını kimse duymasın
Yüzünü kimse görmesin
Ne adın dilimden, ne de yüzün gözlerimden hiç mahrum kalması
Doymasın gönlümün açlığı sana
Bir kere yandım ya ben sana
Ateşten bir hasreti koydum ya gönlüme
İnşallah sığmazsın ömrüme
Tıpkı burada bir ömrü feda ettiğim gibi
Gel de o uzun yolculuklara çıkalım seninle
Yanına hiçbir şey alma
Hem kim ne götürdü ki samimi sevgiden başka
Belki yolda gözleri yaşlı çocukları görürüz
Ben gömleğimin ucuyla silerim gözlerini
Sen ellerinle ovuşturursun o gözleri
Yüzleri güler belki
Belki bir daha hiç ağlamazlar
Gel bak çocuklar bizi bekliyor
Bu yolculukta çok hayır var
Birçok garibana umut var
Gönlümün toprakları kurudu kuruyacak
Gel de umut ol
Kitaplarım ol
Şiirlerim ol
Ses ol
Nefes ol
Ama gel
Pencereden bakıyorum şimdi. Kuşların cıvıltıları kulaklarıma geliyor. Bir avuç mutluluk istedim. Kimse gelip vermedi. Bense pencereye çıkıp oturdum. Derin bir nefes alıp, gökyüzüne baktım. Mutluluk bu, budur işte mutluluk. Tabi ki de biliyordum kimsenin bana gelip mutluluğu veremiyeceğini. Tek istediğim benle biraz konuşmalarıydı. Sonradan fark ettim ki bu insanlar, konuşmaya bile acizler. İnsan konuşamadıklarını yazar. Bağırmak istediklerini yazar belki… Ben sayfa sayfa yazsamda. Hep sustum.. İnsanlar beni, kendini anlatamaz, ne dediğini bilmez biri diye bildi. Oysaki yazdığım kadar konuşsaydım. Dertlilerin en babasına bile laf geçirebilirdim. İddialı yazıyorum çünkü. Bildiklerim, bildiklerinize bin basar... Ne kadar bilirsen o kadar suskunluğa mahkum olursun demişti büyükler... Belkide şimdi idrak edebiliyorum, Bu sözün asıl manasına erişebiliyorum. Ben ne mutluluğumu ne de hüznümü insanlardan aldım. Çünkü baktım ki insanlar iyiliğe dair bir şeyi sunmaz sana, senin alıp bulup sonrada saklaman gerek bir ömür belkide.
Gönlümden seslenişlerimi duyarsın sen.
İçimden geçenleri okursun,
Sevgimi yüzüne söylemeden hissedersin sen.
Nerede sustuğumu nerede konuştuğumu,
Neler söylediğimi en iyi duyansın sen.
Hangi yollarda olduğumu,
Hangi yönlere gittiğimi,
Kiminle nerede muhabbet ettiğimi en iyi bilensin sen.
Hayalimden hiç çıkmayan yüzünü,
Kalbimde büyüyen kendini,
Avuçlarımda biriken sevgini,
Adını duyunca heyecanlanan ellerimi.
Var mı benden başka bir bilen?
Seni aramaktan usanmamış biriyim ben.
Seni bulmaya doyamayacak biri,
Her nefesinde seni soluyacak biri,
Seni avuçlarında arayacak biri,
Küçücük dünyama sığdıramadığımsın sen benim.
Seni anlatmak için bütün kelimeleri seferber ediyorum da yetmiyor yine adına layık bir cümle kurmaya.
Çıktığım her yolculukta sana varıyorum ben
Gökyüzüne her bakışımda seni buluyorum ben
Okuduğum bütün kitapların konusu sen
Yolum, yönüm, aşım, sabrım vuslatım sen.
Susup içime döktüğüm cümlelere
Boğazımdan geçiş yok
Parmak uçlarımla konuşuyorum
Duyuyor musun?
İncindiği yerden çatlar sesi
Gücenmiş, solgun bir kalbin
Duyamasan da
Hafızanın buğulu camında
Sanırdım silinmez hiçbir parmak izi…
Öğrendim ki insan zamanla unutur…
Bir göz kırpımında unutulur…
Dolaşırken hafızanın kör boşluklarında
Sessizce, parmak ucunda…
Bir el, yine kendi eline sarılır
İnsanın acısını bir kâğıt,
Bir de kalem alır…
Ailen olmalı Ailem varsa, şanslısın demektir, Çelikten sağlam, taştan sertsindir… arkana dağ yaslanabileceğin tek dayanağındır hayatın boyunca seni var edendir aile... Tek başına yaşayabilirsin, ama yaşarken her şeyi kendin yapamazsın Anne baba sıcaklığını veren olamayacak hiçbir zaman... unutmamak lazım Hayat öyle kısa ki. Zaman su gibi akıp geçiyor. Bugün var olanlar, yarın olmuyor. Aile olmak zor şeydir. Her zaman yanımız da olduklarını bildiklerimiz, Onlar için düşünmeden canımızı verebileceğimiz kişiler, Gün geliyor yok oluyor. Sıcacık bir yuvan varsa. Şükür et ve yoluna devam et...
Sensiz ıssız ve karanlık oluyorum Aklıma düşme bu kadar Kalbimde ağırsın zaten Gece saklıyor sensiz kalan yanımı Unuttur kendini… Yaz kış ellerim üşür sensizlikten Bir an bile geçmez, sen aklımdan geçmedikçe Kaldır artık şu gönül kuşatmasını Beni yarı yolda bıraktın Ahını da al, git Unuttur kendini… Kimseler bilmiyor Kokundan anlıyorum baharın geldiğini Yağmur damlaları yoruyor toprağımı Kolaysa gel sen yaşa sensizliği Unuttur kendini… Yanlış zamanları çürüttün sen Tüm mesafeleri yığdın aramıza Her şey yok olsun şu dünyada Nasılsa sen yoksun yanımda Unuttur kendini… Bazen gittiğini unutup Hadsizce özlüyorum seni Hasretin dağıtıyor kalan günlerimi Sesini unuttum Fakat söylediklerin hala aklımda Unuttur kendini… Çek şu hasretini gözlerimden Satır araları usandı bu dertten Tüm şairler bana yazdı sensizliği Söz konusu değilsin Kalp yangınımsın atık Unuttur kendini… Sen yaşattın Sen var ettin Sen gittin Ve sen kaldın hala Unuttur kendini…
"İstanbul’u dinliyorum gözlerim kapalı" demiş cânım Orhan Veli...
Ben de kapatıyorum gözlerimi.
Ve dinliyorum.
Eminönü Sahilinde martıların sesini, Haydarpaşa Garı'nda trenlerin düdüğünü.Ne ayrılıklara ne kavuşmalara sahne olmuştur burası şimdi.Ne sevdalara şahit olmuştur Çamlıca Tepesi.Ne içten dualara amin demiştir Sultan Ahmet Camii.Ada Sahillerinde beklersin sevdiğini.Gelmedi mi?Agora Meyhanesine gider en hakiki dostunla tokuşturursun kadehini.İliklerine kadar yaşarsın bu şehri.Adeta bir şiiri.Gülhane Parkı'na gider belki bir ceviz ağacı olursun Nâzım gibi.Büyüleniverirsin Galata'nın karşısında.Kanıtlanır gibi olursun Boğaziçi semalarına.Ve hemen bir cümle dökülür dudağına."İstanbul'da yaşama. İstanbul’u yaşa."
Bilir misin sen gülünce buralarda gece bile güneş açtığını
Hisseder misin ki ellerimin titrediğini
Dilimin söylemediğini
Anlar mısın o utangaç göz kaçamaklarımdan
Yüzüme fazlasıyla yansımıştır aslında
Sözlerimin tamamını oluşturan
Yüreğimin yangınını görsen dersin
Bu adamı hasret yakmış diye
Ben hiç çocuk olmadım,
Fazlaca yaşlıydım bir kere,
Fazlaca aklı başında,
Etrafımdakiler birbiriyle yarışırdı,
Ben sadece kendimle.
Onlar doyasıya keyif alırdı,
Ben güz olur yapraklarımı dökerdim.
Hiç atamadım o deli ruhu içimden,
Doyasıya koşmadım, yorulmadım.
Yine ben, yine umut kırıntıları peşinde koşuyorum,
Bıkmadan...
Defalarca susturmak istediğim yüreğime
Yine esir düşmüş bir halde; bitap ve yorgunum...
Bir serzenişteyim yine bu aralar ;
gene ,gene sen...
Hep sen...
Sabahın görmeyen saatlerinde,
Güzel bir rüyadan uyanıp da,
Etrafına afallayarak bakmak gibi
Keşke!
Ne acayip bir kelimedir,
Kim bilir neler gizler ardında?
Seni gizlediğim gibi.
İnsan bile bile savaş açar mı imkansıza?
Ben açtım, hem de defalarca
Olmayacak düşlere bağlanmış,
Çok dileğim vardır benim, ]
Seni görünce içimin en derininde bir yerlerde,
Bir çiçek açardı gelişine,
Bakınca gözlerinin güzelliğine,
Boyanırdı her yer aynı renge eşsizliğinde,
Adın gelince aklıma içim titrerdi,
Nasıl ürkek bir o kadar da sevinerek,
Seninle başlardım her güne,
Sana yine hasretim
Aylar yıllar geçse de
Hala seni beklerim
Rüyalarda gelsene
Silemezsin sen beni
Ne aklından kalbinden
Bir zamanlar demiştin
Yaşlansam da unutmam
Hala gözlerim dolar
Seninle uzun yolculuklara çıkalım
Ne çıktığımız gün ne de döneceğimiz gün belli olsun
Sen bana sorma nereye gittiğimizi, ben gözlerine bakarak çiziyim rotamızı
Hep güneşe dönelim yüzümüzü
Ellerimizin izi semadan eksik olmasın
Geçip gittiğimiz yerlerde tek bir gül dahi sararıp solmasın
Adını kimse duymasın
Yüzünü kimse görmesin
Ne adın dilimden, ne de yüzün gözlerimden hiç mahrum kalması
Doymasın gönlümün açlığı sana
Bir kere yandım ya ben sana
Ateşten bir hasreti koydum ya gönlüme
İnşallah sığmazsın ömrüme
Tıpkı burada bir ömrü feda ettiğim gibi
Gel de o uzun yolculuklara çıkalım seninle
Yanına hiçbir şey alma
Hem kim ne götürdü ki samimi sevgiden başka
Belki yolda gözleri yaşlı çocukları görürüz
Ben gömleğimin ucuyla silerim gözlerini
Sen ellerinle ovuşturursun o gözleri
Yüzleri güler belki
Belki bir daha hiç ağlamazlar
Gel bak çocuklar bizi bekliyor
Bu yolculukta çok hayır var
Birçok garibana umut var
Gönlümün toprakları kurudu kuruyacak
Gel de umut ol
Kitaplarım ol
Şiirlerim ol
Ses ol
Nefes ol
Ama gel
Son düzenleme:
