Ağlıyorum!
Günlerden beri içimde bir fırtına. Bir cehennem. Korkuyorum anne! Hem de tahmin edemeyeceğin kadar çok korkuyorum.
Çocukken korktuğum da sığındığım sen olunca, korku kalmıyordu. Ama şimdi sana gelsem de içimde kocaman bir korku ile yine senden ayrılıyorum.
Büyüdüm mü ben anne? Büyümek ,can acıtıyor denmedi bana. Büyü daha iyi olacaksın derlerdi zamanın da..
Ama anne!!
Büyümek canımı acıtıyor. Büyümek içimi yakıyor. Büyümek, vakitli vakitsiz ağlatıyor beni.
Kesilen ,acıyan yerimi gösteremiyorum kimselere. Salyalarımı göstere göstere avazım çıktığı kadar bağırarak “işte anne!! Kalbim acıyor anne! Onu kanattılar anne!” diye sana sığınmak istiyorum beni kınayan manidar bakışların altında.
Ama anne,
göz yaşlarımı bile gizli akıtıyorum. Issız yerler de ağlıyorum artık. Kimselerin beni görmediği yerler de , bir mucize bekliyorum. Kimseler olmadığı halde ,birileri benim orada olduğumu bilsin .Bilsin ve sırtımı sıvazlayıp “neyin var yavrum?” desin. “hiç! hiçbir şeyim yok” diyerek ağlıyayım. “Hiç” dediğim halde beni anlasın yine de diye bekliyorum. ANNE!!!
Bilsen sana ne çok muhtacım. Babamın ağladığını görmemiştim ben hiç anne. Sen yine sevindiğinde ağlardın arada bir. Babalar ağlamaz derdim kendimce.
Ama anne!! Anne!!
Babam da ağlıyormuş anne! Üstelik gizli saklı köşelerde değil tam da benim göğsümün üstünde. O zaman anladım anne senin bana anlattığın peygamberi. O zaman hatırladım, “fatıma benim annemdir” diyen peygamberin kızında onayladığı annelik duygusunu. O zaman anladım anne! Medine sokaklarında “babam!!babam” diye haykıran fatımayı..istanbul sokaklarında bağıramadım anne. Bağırdım aslında. Ama kimseler duymadı feryadımı anne! Ben küçücük bir kız çocuğu idim babasının elineden tututtuğu. Şimdi babam benim ellerime uzanıyor anne! Söyle anne! Anne olmak neden bu kadar zor?
Ben de bir anne oldum biliyor musun sayende? Babam benim ellerimde. Göğsümde sıcacık göz yaşları. İstanbul sokaklarında vakitli vakitsiz ağlıyorum göğsümde ki ıslaklık değince tenime. Bağırıyorum anne!! “canım sana kurban olsun” diye bağırıyorum. Ama anne, canım da gitmiyor , verdiğim kurbanlar da makbul olmuyor. Ben nerede yanlış yapıyorum anne? Bu ıslaklık , göğsümde biriken yaşlar kalbimi acıtıyor. Bak anne! İşte tam şu sol göğsümün olduğu yer ağırıyor. Acıyor. Kimseler görmese de sen görüyorsun biliyorum. Sar beni anne. Şefkatine tahmin edemeyeceğin kadar muhtacım. ANNE!!! Anne oldum mu şimdi bende?? Babam hala kalbimin üstünde ağlıyor anne…
Aşĸ-ı DeruN
Günlerden beri içimde bir fırtına. Bir cehennem. Korkuyorum anne! Hem de tahmin edemeyeceğin kadar çok korkuyorum.
Çocukken korktuğum da sığındığım sen olunca, korku kalmıyordu. Ama şimdi sana gelsem de içimde kocaman bir korku ile yine senden ayrılıyorum.
Büyüdüm mü ben anne? Büyümek ,can acıtıyor denmedi bana. Büyü daha iyi olacaksın derlerdi zamanın da..
Ama anne!!
Büyümek canımı acıtıyor. Büyümek içimi yakıyor. Büyümek, vakitli vakitsiz ağlatıyor beni.
Kesilen ,acıyan yerimi gösteremiyorum kimselere. Salyalarımı göstere göstere avazım çıktığı kadar bağırarak “işte anne!! Kalbim acıyor anne! Onu kanattılar anne!” diye sana sığınmak istiyorum beni kınayan manidar bakışların altında.
Ama anne,
göz yaşlarımı bile gizli akıtıyorum. Issız yerler de ağlıyorum artık. Kimselerin beni görmediği yerler de , bir mucize bekliyorum. Kimseler olmadığı halde ,birileri benim orada olduğumu bilsin .Bilsin ve sırtımı sıvazlayıp “neyin var yavrum?” desin. “hiç! hiçbir şeyim yok” diyerek ağlıyayım. “Hiç” dediğim halde beni anlasın yine de diye bekliyorum. ANNE!!!
Bilsen sana ne çok muhtacım. Babamın ağladığını görmemiştim ben hiç anne. Sen yine sevindiğinde ağlardın arada bir. Babalar ağlamaz derdim kendimce.
Ama anne!! Anne!!
Babam da ağlıyormuş anne! Üstelik gizli saklı köşelerde değil tam da benim göğsümün üstünde. O zaman anladım anne senin bana anlattığın peygamberi. O zaman hatırladım, “fatıma benim annemdir” diyen peygamberin kızında onayladığı annelik duygusunu. O zaman anladım anne! Medine sokaklarında “babam!!babam” diye haykıran fatımayı..istanbul sokaklarında bağıramadım anne. Bağırdım aslında. Ama kimseler duymadı feryadımı anne! Ben küçücük bir kız çocuğu idim babasının elineden tututtuğu. Şimdi babam benim ellerime uzanıyor anne! Söyle anne! Anne olmak neden bu kadar zor?
Ben de bir anne oldum biliyor musun sayende? Babam benim ellerimde. Göğsümde sıcacık göz yaşları. İstanbul sokaklarında vakitli vakitsiz ağlıyorum göğsümde ki ıslaklık değince tenime. Bağırıyorum anne!! “canım sana kurban olsun” diye bağırıyorum. Ama anne, canım da gitmiyor , verdiğim kurbanlar da makbul olmuyor. Ben nerede yanlış yapıyorum anne? Bu ıslaklık , göğsümde biriken yaşlar kalbimi acıtıyor. Bak anne! İşte tam şu sol göğsümün olduğu yer ağırıyor. Acıyor. Kimseler görmese de sen görüyorsun biliyorum. Sar beni anne. Şefkatine tahmin edemeyeceğin kadar muhtacım. ANNE!!! Anne oldum mu şimdi bende?? Babam hala kalbimin üstünde ağlıyor anne…
Aşĸ-ı DeruN
