Hangi derdi şehretsem bir umut var!

Hangi gönül
perdesini aralasam
İçine dert olan gamın
hicranıyla burukluk yaşasam

Umudun senasında
teselli bulup ağlasam
Lahzanın şiarında sinemi açıp yalvarsam

Lütfeden
Rabbimin aşkıyla
dağlansam

Titreten
firkatiyle şevki ansam
Ruhumun figanını anlasam

İçimde
lal olan gamdır
Yıılara sari suskun
bırakan ibretli vicdandır

Şehrine
malik olmadığım
batın yakınımdadır

İlmin
edep zerkeden
süruru izanıma ardır

Mağdur olan
kim varsa yakınımdır
Mahzunluğu evet, gamımdır
Solgun umutları acımdır

Bir edep
timsali nefes derki;
Dilegelen mısralar ve
hasredilen vakıalar adına sanki

“Gecekondu”
şiirleri tabirini lütfedince
İçim sısladı
her ne sebepse o an aniden

Bir aşağılama
atfediyordu gönlüme
Edebin dilinde kikıymetli haliyle

Onur duydum,
o an burkuldum
Edep adına sustum

Neden hor
görür bilmem ki
Gecekondu sakini insan
değil mi anlamadım sanki

Şehir kültürü
adına azam kesilmiş illaki
Yazdığı ne varsa
hüccet olmuş inanki

İnsan gönül
dilinden kal etmeli
Nefsin resmini öncelememeli
Ruhun lisanını şehretmeli

Evet, ne
şairim ve ne de yazar
Rabbime sığınırım
yok billahi kalbimde izmihlal

Sineme düşen
ne varsa, ibret içinn olacaksa
Dile getirmek için
azminden kim alıkoyar

Kabir içimde
yaşayan bir eşşiz har
Aşk dile gelince içim sızlar yar
Hakikat şiarı farktır ey ar

Gönül
terbiye ister nefs adına
Ruhun şehri muhtaçtır
hakikatin ilgasına

Akıl ilmin
feridir, izanın zikridir
Muvazene aşk için gereklidir

Harap
olmuş gönül nefstir
Ruhu olması illetidir
Aşk adına lekedir



Mustafa CİLASUN