KAYIP ETMEKMI KAZANMAK MI DAHA ZOR ??
Insani kazanmak mi zor, yoksa kaybetmek mi? Yada tam tersi kazanmak mi kolay yada kaybetmek mi? Cogunluk derki; kazanmak zor, kaybetmek kolay. Her turlu olayda kolayimi tercih ederiz, yoksa zorumu? Hep birbirimizi kolayci olmakla suclariz ya. Hep kolayciliga kacariz ya Ama konu insan olunca hep zoru tercih ediyoruz diye dusunuyorum. Durum boyle olunca da kolay varken neden zoru tercih ediyoruz. Kazanmak varken neden kaybetmeyi tercih ediyoruz. Olmadik yere insan kirmayi ne kadar kolay yapabiliyoruz. Hic olmadik yerde biri birimizi yermeyi ne kadar seviyoruz, olmadik halde nasil iftira atabiliyoruz. Eh bazilarimizin yuregi hala kararmamis. Sonra pisman oluyoruz. Ozur dilemeyi de hic beceremiyoruz. Sonrada kaybettim diye dovunup duruyoruz. Araya arabulucular gorevlendiriyoruz. Beni yanlis anladi, ne olur bana kirilmasin diye cirpiniyoruz. Kaybettigimizi uzun ve yorucu bir ugrastan sonrada kazaninca mutluluktan ucuyoruz. Oysa kirginliklarinizi bir tarafa birakmayi neden dusunmuyoruz. Yureginizi her seye karsi sevgiyle doldurmuyoruz. Is stresinin ya da baska yorgunluklarin, yasadigimiz olumsuzluklarin, uzerimizde yarattigi asabilikleri olgun ve akilli davranip bir kenara atip, bir tek kalbi dahi kirmamayi becerebiliyor muyuz. En azindan kalp kirmamaya calisiyor muyuz.... Annenize sinirlenmeyi, cocugunuzun bir ufak hatasina cildirmayi, esinize soylenmeyi, arkadasiniza gucenmeyi, trafikte gerilmeyi, acil ulasmak istediginiz kisinin teli habere mesgul caliyor diye illet olmayi, sevdiginiz bu sabah sizi aramadi diye hayiflanmayi, her seyi ama her seyi bir yana birakin...
Insan bazen hakikaten hic dusunmeden hareket ederek ve de gecici anlik tepkilerle karsisindakinin kalbini kirabiliyor.. sonra insan yatisiyor belki ama ardinda biraktigi kirilan kalbin izleri duvara atilan ince bir celtik gibi kaliyor... Inaniyorum ki dunyada hicbir sey insan kalbi kadar hassas degil.. Yillarca karsinizdaki insanin kalbinde kurdugunuz koca bir tahti tek bir lafiniz, tek bir hareketiniz veyahut bakisinizla yerle bir edebilirsiniz peki ya sonrasi? Sonrasinda her sey yoluna girse ve siz o kirdiginiz insanin kalbini kazansaniz bile ve her sey eskisi gibi gozukuyor olsa bile, aslinda sizde cok yi biliyorsunuzdur ki izler insan yureginden silinmez... Bir insanin yureginde iz birakmak istiyorsaniz biraktiginiz o iz sakin ola bir cizik olmasin... Eger cizik olursa o cizigi kapatmak asla mumkun degildir. Biliniz ki kalp cizigini pastada, boyada kapatamiyor.
Kalbiniz suresiz kirgin kalabilir, yada siz istediginiz kadar kirgin kalabilir. Ve musaade ettiginiz kadar derinden kalbinizi keser. Mucadeleniz; kirginliklari ne kadar surdurdugunuz degil, fakat onlardan bir seyler ogrenebilmenizdir.
Kalp kirmayla ilgili guzel bir sozden bahsetmeden gecemeyecegim;
' Kalp kirmak suya yazi yazmaya benzer, kalbi yeniden kazanmaksa gece gunesin dogmasina..
Sen suya yazi yazmasini basardin, simdi otur da gunesin dogmasini bekle..! '
Ne kalp kirip suya yazi yazmaya calisalim, nede kirdigimiz kalbi kazanacagiz diye gece gunesin dogmasini bekleyelim. Gerci ne kadar beklesek te gece gunes dogmaz
Insani kazanmak mi zor, yoksa kaybetmek mi? Yada tam tersi kazanmak mi kolay yada kaybetmek mi? Cogunluk derki; kazanmak zor, kaybetmek kolay. Her turlu olayda kolayimi tercih ederiz, yoksa zorumu? Hep birbirimizi kolayci olmakla suclariz ya. Hep kolayciliga kacariz ya Ama konu insan olunca hep zoru tercih ediyoruz diye dusunuyorum. Durum boyle olunca da kolay varken neden zoru tercih ediyoruz. Kazanmak varken neden kaybetmeyi tercih ediyoruz. Olmadik yere insan kirmayi ne kadar kolay yapabiliyoruz. Hic olmadik yerde biri birimizi yermeyi ne kadar seviyoruz, olmadik halde nasil iftira atabiliyoruz. Eh bazilarimizin yuregi hala kararmamis. Sonra pisman oluyoruz. Ozur dilemeyi de hic beceremiyoruz. Sonrada kaybettim diye dovunup duruyoruz. Araya arabulucular gorevlendiriyoruz. Beni yanlis anladi, ne olur bana kirilmasin diye cirpiniyoruz. Kaybettigimizi uzun ve yorucu bir ugrastan sonrada kazaninca mutluluktan ucuyoruz. Oysa kirginliklarinizi bir tarafa birakmayi neden dusunmuyoruz. Yureginizi her seye karsi sevgiyle doldurmuyoruz. Is stresinin ya da baska yorgunluklarin, yasadigimiz olumsuzluklarin, uzerimizde yarattigi asabilikleri olgun ve akilli davranip bir kenara atip, bir tek kalbi dahi kirmamayi becerebiliyor muyuz. En azindan kalp kirmamaya calisiyor muyuz.... Annenize sinirlenmeyi, cocugunuzun bir ufak hatasina cildirmayi, esinize soylenmeyi, arkadasiniza gucenmeyi, trafikte gerilmeyi, acil ulasmak istediginiz kisinin teli habere mesgul caliyor diye illet olmayi, sevdiginiz bu sabah sizi aramadi diye hayiflanmayi, her seyi ama her seyi bir yana birakin...
Insan bazen hakikaten hic dusunmeden hareket ederek ve de gecici anlik tepkilerle karsisindakinin kalbini kirabiliyor.. sonra insan yatisiyor belki ama ardinda biraktigi kirilan kalbin izleri duvara atilan ince bir celtik gibi kaliyor... Inaniyorum ki dunyada hicbir sey insan kalbi kadar hassas degil.. Yillarca karsinizdaki insanin kalbinde kurdugunuz koca bir tahti tek bir lafiniz, tek bir hareketiniz veyahut bakisinizla yerle bir edebilirsiniz peki ya sonrasi? Sonrasinda her sey yoluna girse ve siz o kirdiginiz insanin kalbini kazansaniz bile ve her sey eskisi gibi gozukuyor olsa bile, aslinda sizde cok yi biliyorsunuzdur ki izler insan yureginden silinmez... Bir insanin yureginde iz birakmak istiyorsaniz biraktiginiz o iz sakin ola bir cizik olmasin... Eger cizik olursa o cizigi kapatmak asla mumkun degildir. Biliniz ki kalp cizigini pastada, boyada kapatamiyor.
Kalbiniz suresiz kirgin kalabilir, yada siz istediginiz kadar kirgin kalabilir. Ve musaade ettiginiz kadar derinden kalbinizi keser. Mucadeleniz; kirginliklari ne kadar surdurdugunuz degil, fakat onlardan bir seyler ogrenebilmenizdir.
Kalp kirmayla ilgili guzel bir sozden bahsetmeden gecemeyecegim;
' Kalp kirmak suya yazi yazmaya benzer, kalbi yeniden kazanmaksa gece gunesin dogmasina..
Sen suya yazi yazmasini basardin, simdi otur da gunesin dogmasini bekle..! '
Ne kalp kirip suya yazi yazmaya calisalim, nede kirdigimiz kalbi kazanacagiz diye gece gunesin dogmasini bekleyelim. Gerci ne kadar beklesek te gece gunes dogmaz
sana neden sert yapayım ki
