Kalbin kelime manası “değişme, çevrilme, inkılab etme” demektir. İnsan kalbine de bu ismin verilmesi çokça çevrilmesinden, etkilenmesinden dolayıdır.
Duyduğumuz acı bir haber, gördüğümüz güzel bir manzara, hayal ettiğimiz tatlı şeyler kalbimizin fikir ve his alemini dalgalandırdığı gibi, başka yerde bizimle ilgili meydana gelen üzücü bir durum o kalbde bir daralma, sıkıntı meydana getirebilir, sevindirici bir durum o kalbde bir genişlik, ferahlığa sebebiyet verir.
Kalpte binlerle hissiyat bulunur. İnsan, bu geliştirebileceği gibi söndürebilir ve öldürebilir de.
Sakin bir hayat yaşayan insanda kin ve nefret duyguları pek gelişmezken, devamlı eza ve cefaya maruz kalan bir kişide, bu duygular fevkalade gelişim gösterir.
Öfke hâkim olduğunda o kalbde fırtınalar eser. Sakin iken ise, tatlı bir meltem hâkimdir.
Görme olayında gözün beyazlığı yeterli değildir, gözbebeğindeki siyahlığa ihtiyaç vardır. Onun gibi, parlak fikirler kalpten gelmezse etkili olamazlar.
"Kalpten gelen söz kalbe tesir eder. Dilden gelen söz ise, sadece kulağa kadar gider" vecizesine bu cihetten bakabiliriz.
Kalb, binler âlemin manevi haritasıdır. O kalbde hem yaz olur, hem kış, Hem gece olur, hem gündüz.
Yine o kalbde bazan fırtınalar eser, bazan meltem. Bazan sema gibi geniş olur, bazan kabir gibi darlaşır. Bazan yağmur yağar, bazan şimşekler çakar.
alıntı.
