KAPLAN NEDEN KAPLUMBAĞA DÜŞMANI OLDU??
Çok eskiden kaplumbağa ve kaplan iyi arkadaştı. Ispanak pişirir ve beraber yüzmeye giderlerdi. Ama bir gün kaplan dedi ki:
“Ben artık ıspanak yemekten bıktım. Et yemek istiyorum. Hadi gel ava gidelim”. Kaplumbağa da kabul etti ve beraber ormana avlanmaya gittiler. Önce dallardan ve çalılardan bir kulübe yaptılar. Sonra da bir tuzak hazırladılar. Şansları çok açıktı, daha ilk gün bir antilop yakaladılar. İkinci gün de tuzağa bir antilop düştü, üçüncü gün de. Yiyebilecekleri kadar çok et yediler. Ama geriye daha çok et kalmıştı.
“Biliyor musun kaplumbağa” dedi kaplan, “Bu etleri karılarımız ve çocuklarımız için eve götürmeliyiz”.
Kaplumbağa onayladı. İki büyük sepet ördüler. Bir tanesi kaplan, diğeri kaplumbağa içindi. Etleri sepetlere doldurup üzerini yapraklarla örttüler, çünkü kimse ne taşıdıklarını görmemeliydi. Sonra yatıp uyudular, ertesi gün erkenden evin yolunu tutacaklardı. Gece kaplumbağa uyandı ve düşünmeye başladı:
“Neden kaplanın ete ihtiyacı var ki? Ne zaman istese avlanabilir, ama ben yapamam”. Kaplanın derin bir uykuda olduğunu görünce usulca onun sepetindeki etleri kendi sepetine boşaltıp, kaplanın sepetini taşla doldurdu ve fark edilmemesi için üzerini yine yaprakla örttü. Ertesi sabah kaplan ve kaplumbağa yola koyuldu. Ormanın kenarına kadar beraber yürüdüler. Sonra vedalaşıp ayrıldılar. Kaplan mağarasına geldiğinde karısı yemek pişiriyordu.
“Ispanak görmek istemiyorum artık! Bak, sana bir sepet dolusu et getirdim. Nefis bir yemek var burada” diye seslendi ve sepetin üzerindeki yaprakları kaldırdı. Ama o da ne! Et yerine taşla doluydu sepet.
“Hilekar kaplumbağa bana iyi bir oyun oynadı” diye kükredi kaplan. Öcünü almak için fırladı dışarıya. Tabii ki akıllı kaplumbağa oturup kaplanı beklememişti, çoktan uzaklaşmıştı oralardan. Kaplan onu ne kadar aradıysa da bulamadı. Böylece kaplan, kaplumbağa neslinden sonsuza dek öç almaya yemin etti. Ne zaman dolaşırken bir kaplumbağa görse acımasızca onu yer ve yalnızca geride kabuğunu bırakır.
Çok eskiden kaplumbağa ve kaplan iyi arkadaştı. Ispanak pişirir ve beraber yüzmeye giderlerdi. Ama bir gün kaplan dedi ki:
“Ben artık ıspanak yemekten bıktım. Et yemek istiyorum. Hadi gel ava gidelim”. Kaplumbağa da kabul etti ve beraber ormana avlanmaya gittiler. Önce dallardan ve çalılardan bir kulübe yaptılar. Sonra da bir tuzak hazırladılar. Şansları çok açıktı, daha ilk gün bir antilop yakaladılar. İkinci gün de tuzağa bir antilop düştü, üçüncü gün de. Yiyebilecekleri kadar çok et yediler. Ama geriye daha çok et kalmıştı.
“Biliyor musun kaplumbağa” dedi kaplan, “Bu etleri karılarımız ve çocuklarımız için eve götürmeliyiz”.
Kaplumbağa onayladı. İki büyük sepet ördüler. Bir tanesi kaplan, diğeri kaplumbağa içindi. Etleri sepetlere doldurup üzerini yapraklarla örttüler, çünkü kimse ne taşıdıklarını görmemeliydi. Sonra yatıp uyudular, ertesi gün erkenden evin yolunu tutacaklardı. Gece kaplumbağa uyandı ve düşünmeye başladı:
“Neden kaplanın ete ihtiyacı var ki? Ne zaman istese avlanabilir, ama ben yapamam”. Kaplanın derin bir uykuda olduğunu görünce usulca onun sepetindeki etleri kendi sepetine boşaltıp, kaplanın sepetini taşla doldurdu ve fark edilmemesi için üzerini yine yaprakla örttü. Ertesi sabah kaplan ve kaplumbağa yola koyuldu. Ormanın kenarına kadar beraber yürüdüler. Sonra vedalaşıp ayrıldılar. Kaplan mağarasına geldiğinde karısı yemek pişiriyordu.
“Ispanak görmek istemiyorum artık! Bak, sana bir sepet dolusu et getirdim. Nefis bir yemek var burada” diye seslendi ve sepetin üzerindeki yaprakları kaldırdı. Ama o da ne! Et yerine taşla doluydu sepet.
“Hilekar kaplumbağa bana iyi bir oyun oynadı” diye kükredi kaplan. Öcünü almak için fırladı dışarıya. Tabii ki akıllı kaplumbağa oturup kaplanı beklememişti, çoktan uzaklaşmıştı oralardan. Kaplan onu ne kadar aradıysa da bulamadı. Böylece kaplan, kaplumbağa neslinden sonsuza dek öç almaya yemin etti. Ne zaman dolaşırken bir kaplumbağa görse acımasızca onu yer ve yalnızca geride kabuğunu bırakır.
