french_oje
Üye
Öncelikle bu günlüğü günlükten çok kişisel blog gibi kullanmayı düşünüyorum. Çünkü normal forum bloglarını kullanmak zor geliyor 
Neyse. Az önce forumumuzda bir resme rastladım (Kardan adam nasıl yapılır (resimli anlatım )) çocukluk anılarım depreşti.
Sanırım 5 yaşındaydım. Yani 2000 kışının tam ortası. Gece uyumadan annem bana kardan adamla dostluk kuran bir çocukla alakalı bir kitap okumuştu. Sabah bir kalktım ki belimden bir karış yukarıda kar! Ne kadar heyecanlandım anlatamam.
İndim aşağı başladım kar topunu yuvarlamaya. Biraz küçüktü ama olsun bana yeterdi. Gövde için bir adet kar topu daha yuvarlamaya başladım. Bu sefer daha küçüktü. Sadece sinirlendim. Kardan adamı yıkmadım da. Başı bitirip abiler sayesinde yerine takınca fark ettim ki kafa koskocaman olmuş. Boynumdan atkımı çıkarıp adamcağıza doladım. Aslında şapkamı da verecektim ama düşündüm. ''Ben o kadar uğraştım yuvarladım ettim. O sadece durdu. Vermiyom lan şapkamı, donsun kafası.''. Sonra kıyamadım annağnemin çöpe attığı tavayı koydum kafaya. En son olarak (yani abim ve ablam beni sırtlayıp eve götürmeden) karşısına geçip deli gibi gülmeye başladım. Kömürden ağzı sadece troll face ifadesi sergiliyordu. Ancak ben biliyordum bana içinden nasıl sövdüğünü. Hatta içimden ona kömür gözlü it bile dedim. Evet çocukluğun verdiği güzel kafayla edebildiğim en kötü laftı bu
Neyse bu konu uzadıkça uzar... Ketçaplı Turşu kaçar.
Neyse. Az önce forumumuzda bir resme rastladım (Kardan adam nasıl yapılır (resimli anlatım )) çocukluk anılarım depreşti.
Sanırım 5 yaşındaydım. Yani 2000 kışının tam ortası. Gece uyumadan annem bana kardan adamla dostluk kuran bir çocukla alakalı bir kitap okumuştu. Sabah bir kalktım ki belimden bir karış yukarıda kar! Ne kadar heyecanlandım anlatamam.
İndim aşağı başladım kar topunu yuvarlamaya. Biraz küçüktü ama olsun bana yeterdi. Gövde için bir adet kar topu daha yuvarlamaya başladım. Bu sefer daha küçüktü. Sadece sinirlendim. Kardan adamı yıkmadım da. Başı bitirip abiler sayesinde yerine takınca fark ettim ki kafa koskocaman olmuş. Boynumdan atkımı çıkarıp adamcağıza doladım. Aslında şapkamı da verecektim ama düşündüm. ''Ben o kadar uğraştım yuvarladım ettim. O sadece durdu. Vermiyom lan şapkamı, donsun kafası.''. Sonra kıyamadım annağnemin çöpe attığı tavayı koydum kafaya. En son olarak (yani abim ve ablam beni sırtlayıp eve götürmeden) karşısına geçip deli gibi gülmeye başladım. Kömürden ağzı sadece troll face ifadesi sergiliyordu. Ancak ben biliyordum bana içinden nasıl sövdüğünü. Hatta içimden ona kömür gözlü it bile dedim. Evet çocukluğun verdiği güzel kafayla edebildiğim en kötü laftı bu
Neyse bu konu uzadıkça uzar... Ketçaplı Turşu kaçar.
