LoSt_LoVe
Forum Onuru
Kibrit çöpleri insanların yaşantılarına benzetilir. Kibrit kutusu da insanın yaşadığı topluma. Bazı çöpler vardır, bir amaç için yanarlar. Kimi bir sigara yakar, kimi bir ocak, kimi boş yere yanıp tükenir hiçbir işe yaramadan. Kimisi bir ormanı, bir evi, büyük bir alanı yakar kül eder, kendisiyle birlikte.
Kutuya baktığınızda hepsi aynı gibi görünse de birbirinden farklıdır. Bazıları yanmayacak kadar incedir, yakarken kırılır zannedersiniz ama en iyi onlar yanar. Bazıları da epeyce kalın zannedersiniz, yeri göğü yakacak ama "foss" der, kendini bile yakamaz. Kimileri eğri büğrüdür ama fonksiyonlarını eksiksiz yerine getirirler. İşte insanların yaşamları da bu çöplere benzetilebilir. Kimi insanlar kalın çöpler gibi beklenileni yerine getiremezler. Kendi kendilerini yok eder giderler. Kimi insanlar vardır, lambanın fitilini yakarlar, kendileri gitse de ışığı kalır. Eğri ve kırık çöpler gibi özürlü insanlar vardır. Onları şekilleriyle değil, işlevleriyle değerlendirmeliyiz. Kutu da yaşanılan toplum gibidir. Islak bir kutudaki kibritleri uğraşsan da yakamazsın. Demek ki içinde yaşanılan toplum insanı etkiliyor. Bazı çöpler de aykırı insanlar gibidir. Her çöp bir yöne bakarken onlar ters dururlar. Kutu açılınca önce onlar dikkati çeker ve önce onlar yakılırlar. Aykırılık başa beladır. Bazı çöpler yapışmıştır. "Kanka"lar gibi. Biri yanınca diğeri de zorunlu olarak yanar.
Ama en tehlikelisi kendisiyle birlikte kutuyu da yakan çöplerdir. İçinde bulundukları toplumu, aileyi çökertirler.
Acaba bizler hangi tür kibrit çöpüyüz? İşin ruhu uçtaki kimyasal maddede. Beyin yani, ruh yani, iman ve iz'an yani. Zararlı meşrubatla bilinç bulanıp, fonksiyonları sıfıra yaklaştığı gibi, iman zayıflığı ile kişi tüm yolları kaybeder. Bulsa da WC yerine buzdolabı kapağı açar, gülü koklayacağı yerde dikenlere söver.
Allah'ım. Bir saray gibi mükemmel yarattığın ve güzel meziyetlerle tezyin edip süslediğin ülkemin insanlarını, babalarını, kızlarını, annelerini iman ışığıyla nurlandır, sabırlar ve hayırlı çıkış kapıları ver. Amin..
Kutuya baktığınızda hepsi aynı gibi görünse de birbirinden farklıdır. Bazıları yanmayacak kadar incedir, yakarken kırılır zannedersiniz ama en iyi onlar yanar. Bazıları da epeyce kalın zannedersiniz, yeri göğü yakacak ama "foss" der, kendini bile yakamaz. Kimileri eğri büğrüdür ama fonksiyonlarını eksiksiz yerine getirirler. İşte insanların yaşamları da bu çöplere benzetilebilir. Kimi insanlar kalın çöpler gibi beklenileni yerine getiremezler. Kendi kendilerini yok eder giderler. Kimi insanlar vardır, lambanın fitilini yakarlar, kendileri gitse de ışığı kalır. Eğri ve kırık çöpler gibi özürlü insanlar vardır. Onları şekilleriyle değil, işlevleriyle değerlendirmeliyiz. Kutu da yaşanılan toplum gibidir. Islak bir kutudaki kibritleri uğraşsan da yakamazsın. Demek ki içinde yaşanılan toplum insanı etkiliyor. Bazı çöpler de aykırı insanlar gibidir. Her çöp bir yöne bakarken onlar ters dururlar. Kutu açılınca önce onlar dikkati çeker ve önce onlar yakılırlar. Aykırılık başa beladır. Bazı çöpler yapışmıştır. "Kanka"lar gibi. Biri yanınca diğeri de zorunlu olarak yanar.
Ama en tehlikelisi kendisiyle birlikte kutuyu da yakan çöplerdir. İçinde bulundukları toplumu, aileyi çökertirler.
Acaba bizler hangi tür kibrit çöpüyüz? İşin ruhu uçtaki kimyasal maddede. Beyin yani, ruh yani, iman ve iz'an yani. Zararlı meşrubatla bilinç bulanıp, fonksiyonları sıfıra yaklaştığı gibi, iman zayıflığı ile kişi tüm yolları kaybeder. Bulsa da WC yerine buzdolabı kapağı açar, gülü koklayacağı yerde dikenlere söver.
Allah'ım. Bir saray gibi mükemmel yarattığın ve güzel meziyetlerle tezyin edip süslediğin ülkemin insanlarını, babalarını, kızlarını, annelerini iman ışığıyla nurlandır, sabırlar ve hayırlı çıkış kapıları ver. Amin..
