Neden bir yabancıya kıyasla daha özensiz davranırız en değerli varlıklarımıza.
Kimi daha çok önemsiyoruz.
Şimdi kendimizle yüzleşme vaktidir.
“Ömürden gidiyor” der kimileri, güneşin batışı ile biten gün için.
Ne kadar da yerinde bir söz
Ömrümüzden ömür gidiyor, takvimden kopardığımız her yaprakla
Neler yaşadık kim bilir bu güne dek.
Çocuktuk
ilk okul öğretmenizi unutmadık,
Kırdığımız vazonun ardından kalbimizin nasıl çarptığını da.
Dizimizi kanatan kaldırımlar, yüreğimizi kıpırdatan ilk aşk
Karne heyecanı, babamızın kucağında duyduğumuz güven duygusu.
Annemizin bir yeri acıdığında içimizdeki yürek sızısı,
Komşunun kızı belki de oğluydu en iyi arkadaşımız
Harçlıklarımız, çikolatalı dondurma ve lunapark…
Büyüdük
Okula giderken daha bir dikkatli baktık aynaya
Daha bir özen gösterdik saç şeklimize
Değişti bizi mutlu eden şeyler
Tıpkı bizim gibi büyüdü isteklerimizde
Bir çikolatalı dondurma doldurmadı içimizdeki boşluğu
Anne babamızın aldıklarını giymez olduk
Ve avutmadı babamızın saçımızı okşaması
Kırılan ya da yitirilen bir şey için çarpmadı kalbimiz korkuyla
Mutlaka bir bahane bulduk yaptığımız hatalara,
ya da bir yalanın ardına sığındık, kendimizi savunmak adına
Kendi doğrularımız oldu,
Karışılmasından hoşlanmadık arkadaş seçimimize
Ve yalnız kalmak istedik odalarımızda
Çatıştı fikirlerimiz ebeveynlerimizle
Evet büyüyorduk
Beğenmez olduk kimseleri
Eleştirdik, eleştirilmeye ise tahammül edemedik.
“Herkes fikrini kendine saklasın” oldu anlayışımız
Mutluluk için yetmedi
Ailemiz ile sağlıklı ve huzurlu bir yaşam sürmek
Kolay harcar olduk, hem parayı, hem dostları.
Hayattan hep daha çok şey bekledik.
Emek vermeden bizim olsun istedik her şey
Kim bilir bu güne dek kimleri kazandık kimleri kaybettik.
Bundan sonrası için fikri olan var mı?
Biliyor muyuz ne zaman toprağa karışacağımızı,
Ne zaman son görüşümüz olduğunu, gözlerinde hayat bulduğumuz insanı
Acaba son muydu geçen gün kardeşime sarılıp ona, onu çok sevdiğimi söyleşim
Yoksa bir sonraki bayramda babam olamayacak mıydı yanımızda
O hafta kendimi kaybedip sinirle ağzımdan çıkan o kelime nasılda üzmüştü eşimi.
Telafisi var mıydı pişmanlık duyulan geçmişin
Bir daha annem diyememek ve onun yokluğu fikri bile ne kadar da acıtıyordu insanı.
Geçen her dakika aleyhimize işliyor
Ve bize ne olursa olsun hayat devam ediyor.
O çok sevdiğimiz anne babamız, eşimiz, arkadaşımız bizden sonra
Yine nefes alıyor, yemek yiyor, gülüyor, ve gelecekten bir şeyler umut ediyor.
En yakınımızı kaybediyor ama ona da alışıyoruz.
Ah şu alışkanlıklar, alışmakla bitmiyor
En sevdiğimiz arkadaşımıza alışıyor sonra onu uzaklara göndererek unutmaya alışıyoruz, Kolaylıklara alışıyor her şey mücadelesiz bizim olsun istiyoruz.
Aşkı zamanla alışkanlığa çeviriyor, sonra da aşkı nasıl tükettiğimiz fikrinin içinden çıkamıyoruz.
Rahatlığa alışıyor zora gelemiyoruz.
İlgiye alışıyor, bulamayınca depresyona giriyoruz.
Alıştıkça alışıyoruz.
Kimi vakit çekemiyoruz kimseleri, kendi yaşam mücadelemizi verirken
Sizce de ihmal etmiyor muyuz bir şeyleri
Bizi yetiştirmek için onca emek harcayan ve tek dileği mutlu olmamız olan melek annemizin boynuna sarılıp ona nedensiz bir çiçek götürmeyi,
Tüm gününü dışarıda belki de zor şartlarda çalışarak , ailesinin geçimi ve istekleri için didinen o koca yürekli adamın babamızın, elini öperek bu güne dek bizi kimselere muhtaç etmediği için teşekkürümüzü dile getirmeyi.
Hasta dedemizi ziyarete ne sıklık da gittiğimizi düşündünüz mü
Ya eşimizi
Onu ihmal etmiyor muyuz
Tüm ömrünü yanımızda geçirmek için kendini bize adayan, yaşam yolculuğumuzdaki yol arkadaşımız, her koşulda bize destek olmaktan vazgeçmeyen ve yanında kendimiz olabildiğimiz o insanı hayatını bizimle paylaştığı için en iyi seçimi yaptığı fikri ile her sabah uyandırabiliyor muyuz.
Asansörde karşılaştığımız insanlara, İş arkadaşlarımız, esnafımız ya da komşularımıza her koşula bir merhaba diyebiliyor muyuz.
Yeni tanıştığımız bir insana kullandığımız itina ile seçilen kelimeler, en sevdiklerimiz ile konuşurken nerelere giderler. Neden bir yabancıya kıyasla daha özensiz davranırız en değerli varlıklarımıza.
Kimi daha çok önemsiyoruz.
Şimdi kendimizle yüzleşme vaktidir.
Alıntı
Kimi daha çok önemsiyoruz.
Şimdi kendimizle yüzleşme vaktidir.
“Ömürden gidiyor” der kimileri, güneşin batışı ile biten gün için.
Ne kadar da yerinde bir söz
Ömrümüzden ömür gidiyor, takvimden kopardığımız her yaprakla
Neler yaşadık kim bilir bu güne dek.
Çocuktuk
ilk okul öğretmenizi unutmadık,
Kırdığımız vazonun ardından kalbimizin nasıl çarptığını da.
Dizimizi kanatan kaldırımlar, yüreğimizi kıpırdatan ilk aşk
Karne heyecanı, babamızın kucağında duyduğumuz güven duygusu.
Annemizin bir yeri acıdığında içimizdeki yürek sızısı,
Komşunun kızı belki de oğluydu en iyi arkadaşımız
Harçlıklarımız, çikolatalı dondurma ve lunapark…
Büyüdük
Okula giderken daha bir dikkatli baktık aynaya
Daha bir özen gösterdik saç şeklimize
Değişti bizi mutlu eden şeyler
Tıpkı bizim gibi büyüdü isteklerimizde
Bir çikolatalı dondurma doldurmadı içimizdeki boşluğu
Anne babamızın aldıklarını giymez olduk
Ve avutmadı babamızın saçımızı okşaması
Kırılan ya da yitirilen bir şey için çarpmadı kalbimiz korkuyla
Mutlaka bir bahane bulduk yaptığımız hatalara,
ya da bir yalanın ardına sığındık, kendimizi savunmak adına
Kendi doğrularımız oldu,
Karışılmasından hoşlanmadık arkadaş seçimimize
Ve yalnız kalmak istedik odalarımızda
Çatıştı fikirlerimiz ebeveynlerimizle
Evet büyüyorduk
Beğenmez olduk kimseleri
Eleştirdik, eleştirilmeye ise tahammül edemedik.
“Herkes fikrini kendine saklasın” oldu anlayışımız
Mutluluk için yetmedi
Ailemiz ile sağlıklı ve huzurlu bir yaşam sürmek
Kolay harcar olduk, hem parayı, hem dostları.
Hayattan hep daha çok şey bekledik.
Emek vermeden bizim olsun istedik her şey
Kim bilir bu güne dek kimleri kazandık kimleri kaybettik.
Bundan sonrası için fikri olan var mı?
Biliyor muyuz ne zaman toprağa karışacağımızı,
Ne zaman son görüşümüz olduğunu, gözlerinde hayat bulduğumuz insanı
Acaba son muydu geçen gün kardeşime sarılıp ona, onu çok sevdiğimi söyleşim
Yoksa bir sonraki bayramda babam olamayacak mıydı yanımızda
O hafta kendimi kaybedip sinirle ağzımdan çıkan o kelime nasılda üzmüştü eşimi.
Telafisi var mıydı pişmanlık duyulan geçmişin
Bir daha annem diyememek ve onun yokluğu fikri bile ne kadar da acıtıyordu insanı.
Geçen her dakika aleyhimize işliyor
Ve bize ne olursa olsun hayat devam ediyor.
O çok sevdiğimiz anne babamız, eşimiz, arkadaşımız bizden sonra
Yine nefes alıyor, yemek yiyor, gülüyor, ve gelecekten bir şeyler umut ediyor.
En yakınımızı kaybediyor ama ona da alışıyoruz.
Ah şu alışkanlıklar, alışmakla bitmiyor
En sevdiğimiz arkadaşımıza alışıyor sonra onu uzaklara göndererek unutmaya alışıyoruz, Kolaylıklara alışıyor her şey mücadelesiz bizim olsun istiyoruz.
Aşkı zamanla alışkanlığa çeviriyor, sonra da aşkı nasıl tükettiğimiz fikrinin içinden çıkamıyoruz.
Rahatlığa alışıyor zora gelemiyoruz.
İlgiye alışıyor, bulamayınca depresyona giriyoruz.
Alıştıkça alışıyoruz.
Kimi vakit çekemiyoruz kimseleri, kendi yaşam mücadelemizi verirken
Sizce de ihmal etmiyor muyuz bir şeyleri
Bizi yetiştirmek için onca emek harcayan ve tek dileği mutlu olmamız olan melek annemizin boynuna sarılıp ona nedensiz bir çiçek götürmeyi,
Tüm gününü dışarıda belki de zor şartlarda çalışarak , ailesinin geçimi ve istekleri için didinen o koca yürekli adamın babamızın, elini öperek bu güne dek bizi kimselere muhtaç etmediği için teşekkürümüzü dile getirmeyi.
Hasta dedemizi ziyarete ne sıklık da gittiğimizi düşündünüz mü
Ya eşimizi
Onu ihmal etmiyor muyuz
Tüm ömrünü yanımızda geçirmek için kendini bize adayan, yaşam yolculuğumuzdaki yol arkadaşımız, her koşulda bize destek olmaktan vazgeçmeyen ve yanında kendimiz olabildiğimiz o insanı hayatını bizimle paylaştığı için en iyi seçimi yaptığı fikri ile her sabah uyandırabiliyor muyuz.
Asansörde karşılaştığımız insanlara, İş arkadaşlarımız, esnafımız ya da komşularımıza her koşula bir merhaba diyebiliyor muyuz.
Yeni tanıştığımız bir insana kullandığımız itina ile seçilen kelimeler, en sevdiklerimiz ile konuşurken nerelere giderler. Neden bir yabancıya kıyasla daha özensiz davranırız en değerli varlıklarımıza.
Kimi daha çok önemsiyoruz.
Şimdi kendimizle yüzleşme vaktidir.
Alıntı
