Çünkü anneler yasaklar, babalar serbest bırakır. Çünkü anneler eleştirir, babalar iltifat eder. Çünkü...
Anneler, bilerek ya da bilmeden kızları ile rekabet halindedirler. Kızlarını eleştirirler, düzeltmeye çalışırlar, kendi gençliklerinde olamadıkları kadını yaratmaya çalışırlar. Ya da tam tersi, kendi olamadıkları kadını o da olamasın isterler. Babalar ise kızlarıyla yarışmazlar, onları daha az eleştirirler.
Anne çalışan bir kadın değilse bile hem ev işleriyle hem çocukla ilgilenmekten yorgundur ve daha az hoşgörülüdür. Babalar kızlarına karşı daha hoşgörülüdür, onların kalbini annelerine göre daha az kırarlar.
Baba, kız çocuğun hayatındaki ilk erkek modelidir ve nasıl biri olursa olsun mükemmel erkek odur. Kız çocuklar, önce babalarına sonra babalarına benzeyen erkeklere âşık olurlar
Babalar daha az yasak koyar. “hayır”, “yapma”, “bırak”, “düşersin”, “ellerini yıka”, “dişlerini fırçala” gibi sözleri çok daha az kullanırlar.“Bırak yapsın” lafını kız çocuklar annelerinden ziyade babalarından duyarlar. Anne için tehlike olan baba için genellikle maceradır.
Babalar kızlarını daha fazla onaylar ve onlara iltifat eder. “Aferin kızıma”, “Ne güzel olmuşsun” sözlerini kızlar annelerinden çok babalarından duyarlar.
Kız çocuk için anne ihtiyaçları karşılayan, baba onunla oynayan ve onu koruyan kişidir, yani güvendir ve çocukların güvenmeye ihtiyacı vardır.
