Kuğu kelimesi akla zarafeti getirir. Peter İlyiç Çaykovski, Kuğu Gölü'nü boşuna yazmadı. Ötücü kuğular, çıkardıkları sese göre isimlendirilen kuzenleri, ıslık çalan tundra kuğusu ve borazan sesli kuğularla birlikte zarif bir kızkardeş grubu oluştururlar. Sessiz küçük kara ve kara boyunlu kuğular ise grubun diğer üyeleri.
İlk olarak 1758 yılında Carl Linnaeus tarafından tanımlanan Cygnus cygnus, kuğuların kuğusu, ana tür ve bütün kuğuların en karakteristik örneği olarak kabul edilebilir. Aynı zamanda kuğuların en mükemmelidir. Yaşam alanlarını kaybetme tehlikesiyle karşı karşıya olsa bile, 180 bin civarındaki nüfusuyla ötücü kuğu, en kalabalık nüfuslu kuğu türleri arasında olmayı sürdürüyor ve yaşadığı alandaki kozları elinde tutuyor. Eski insanlar için kuğunun bir gölün ayna gibi yüzeyindeki zahmetsiz ilerleyişi, açılmış kanatlarıyla uçuşu faniliğin simgesi sayılır ve ölümsüzlük arzusunu çağrıştırırdı. "Sokrates," diye anlatıyor Plato, "öldüğü gün bir kuğunun ötüşünü duymuştu." Kuğu kılığına bürünmüş olan Vlkyrie'ler şehit düşen kahramanları İskandinav mitolojisindeki Valhalla'ya taşıyorlardı. Pisagor, klişeleşmiş "şiirsel devinim" deyişini tam bir lirik mecaza çevirecek ölümlülüğe uygun olarak, şairlerin ruhlarının kuğulara dönüştüğüne inanıyordu.
"Kuğu," diye yazıyor Rus şairi Anna Ahmetova, "yüzyılların içinden geliyor ve mevsimlerin çarkına doğru süzülüyor." Kanatlarının ilahi çırpınışı ve gökyüzünü gümüş bir ok gibi yaran sürüleriyle, sonbahar göçü yolundaki kuğular şiirsel bir melankoliyi çağrıştırıyor. Gölgeler uzuyor. Günler kısalıyor. Bir başka yıl sona eriyor. Neyse ki Hans Christian Andersen'inki gibi çirkin ördekten kuğuya, sadelikten asalete dönüşümü anlatan peri masalları moralimizi düzeltiyor. Bu güzel kuşlar hem haşin hem sevimliler. Ancak sevimlilikleri, dev vücutlarını yerçekimine karşı havalandırmada ve günlük yaşamlarını devam ettirmede verdikleri mücadeleyi maskeliyor. Zorlu kalkışları, hızlı yükselişlerinden önce perdeli ayaklarını çılgınca çırpmaları ve kanatlarının yoğun hareketleri, diğer kuğular ve su kuşlarıyla aralarındaki gaddarca ve hatta bazen de ölümcül olabilecek toprak savaşları, güzelliğin umduğumuz kadar kolay ve nazikçe gelmeyebileceğini gösteriyor?
Ötücü kuğu iki buçuk metrelik kanat açıklığıyla su kuşları hava filosunun jumbo jeti. Meleksi uçuşu, göz alıcı zafer gösterileri, görkemli duruşuyla göklerdeki zarafetin temsilcisi bu kuş, hayal dünyasına ilham veriyor.
Japonya, Hokkaido'da bir çift ötücü kuğu kavga ediyor. Üreme alanları İzlanda'dan Aleut Adaları'na kadar yerkürenin yarısını kaplıyor. Göç eylül ayının ikinci yarısında başlıyor, mart ve nisan aylarında tekrar kuzeye dönüyorlar.
Finlandiya'nın doğu ucundaki Kainuu bölgesinde bir anne kuğu haziranda yumurtadan çıkan yavrularına rehberlik ediyor
Bir çift kendi alanlarına giren kuşa bağırıyor. Çamur, yosun ve çimden yapılan yuvalar gelecek yıllarda tamir edilip yeniden kullanılır hale getirilebiliyor.
İncecik tüylerle kaplı ve gözleri açık doğan yavrular ebeveynlerinin dikkatli korumasından yararlanıyorlar. Sonbahar göçünde büyüklerine eşlik ediyor ve ilk kışlarını onlarla birlikte geçiriyorlar.
Yavrular birkaç gün içinde su bitkileri ve böcek avlamak için yuvadan ayrılacaklar.
Ötücü kuğular genellikle sudan kalkış yapıyorlar, ancak kısa bir koşunun ardından büyük kanatlarını çırparak karadan da kalkış yapabiliyorlar. Genelde yüksekten uçmalarının yanı sıra -bir defasında bir ötücü kuğu sürüsü bir pilot tarafından 8 bin 200 metrede görülmüştü- göç uçuşları bir maraton kadar uzun olabiliyor. Rotalardan biri olan İzlanda'dan İrlanda'ya kadar uzanan 1300 kilometrelik yol, büyük olasılıkla herhangi bir kuğu türü için en uzun deniz uçuşu.
Ay ışığı kadar soluk olan ötücü kuğular Hokkaido'nun Notsuke Koyu'ndaki donmuş suyun üzerinde geceyi geçirmek üzere hazırlanıyor. "Bu kuşlarda çekinme yok" diyor fotoğrafçı. İnsanlar tarafından beslendikleri için bazı yerlerde turist de çekiyorlar. Bir Japon biyologsa "Turizm için yararlı ama kuğular için değil" diyor.
Bir ötücü kuğu gösterişli bir zafer edasıyla kanatlarını açıyor.
Yazı: Cathy Newman
Fotoğraflar: Stefano Unterthiner
İlk olarak 1758 yılında Carl Linnaeus tarafından tanımlanan Cygnus cygnus, kuğuların kuğusu, ana tür ve bütün kuğuların en karakteristik örneği olarak kabul edilebilir. Aynı zamanda kuğuların en mükemmelidir. Yaşam alanlarını kaybetme tehlikesiyle karşı karşıya olsa bile, 180 bin civarındaki nüfusuyla ötücü kuğu, en kalabalık nüfuslu kuğu türleri arasında olmayı sürdürüyor ve yaşadığı alandaki kozları elinde tutuyor. Eski insanlar için kuğunun bir gölün ayna gibi yüzeyindeki zahmetsiz ilerleyişi, açılmış kanatlarıyla uçuşu faniliğin simgesi sayılır ve ölümsüzlük arzusunu çağrıştırırdı. "Sokrates," diye anlatıyor Plato, "öldüğü gün bir kuğunun ötüşünü duymuştu." Kuğu kılığına bürünmüş olan Vlkyrie'ler şehit düşen kahramanları İskandinav mitolojisindeki Valhalla'ya taşıyorlardı. Pisagor, klişeleşmiş "şiirsel devinim" deyişini tam bir lirik mecaza çevirecek ölümlülüğe uygun olarak, şairlerin ruhlarının kuğulara dönüştüğüne inanıyordu."Kuğu," diye yazıyor Rus şairi Anna Ahmetova, "yüzyılların içinden geliyor ve mevsimlerin çarkına doğru süzülüyor." Kanatlarının ilahi çırpınışı ve gökyüzünü gümüş bir ok gibi yaran sürüleriyle, sonbahar göçü yolundaki kuğular şiirsel bir melankoliyi çağrıştırıyor. Gölgeler uzuyor. Günler kısalıyor. Bir başka yıl sona eriyor. Neyse ki Hans Christian Andersen'inki gibi çirkin ördekten kuğuya, sadelikten asalete dönüşümü anlatan peri masalları moralimizi düzeltiyor. Bu güzel kuşlar hem haşin hem sevimliler. Ancak sevimlilikleri, dev vücutlarını yerçekimine karşı havalandırmada ve günlük yaşamlarını devam ettirmede verdikleri mücadeleyi maskeliyor. Zorlu kalkışları, hızlı yükselişlerinden önce perdeli ayaklarını çılgınca çırpmaları ve kanatlarının yoğun hareketleri, diğer kuğular ve su kuşlarıyla aralarındaki gaddarca ve hatta bazen de ölümcül olabilecek toprak savaşları, güzelliğin umduğumuz kadar kolay ve nazikçe gelmeyebileceğini gösteriyor?
Ötücü kuğu iki buçuk metrelik kanat açıklığıyla su kuşları hava filosunun jumbo jeti. Meleksi uçuşu, göz alıcı zafer gösterileri, görkemli duruşuyla göklerdeki zarafetin temsilcisi bu kuş, hayal dünyasına ilham veriyor.
Japonya, Hokkaido'da bir çift ötücü kuğu kavga ediyor. Üreme alanları İzlanda'dan Aleut Adaları'na kadar yerkürenin yarısını kaplıyor. Göç eylül ayının ikinci yarısında başlıyor, mart ve nisan aylarında tekrar kuzeye dönüyorlar.
Finlandiya'nın doğu ucundaki Kainuu bölgesinde bir anne kuğu haziranda yumurtadan çıkan yavrularına rehberlik ediyor
Bir çift kendi alanlarına giren kuşa bağırıyor. Çamur, yosun ve çimden yapılan yuvalar gelecek yıllarda tamir edilip yeniden kullanılır hale getirilebiliyor.
İncecik tüylerle kaplı ve gözleri açık doğan yavrular ebeveynlerinin dikkatli korumasından yararlanıyorlar. Sonbahar göçünde büyüklerine eşlik ediyor ve ilk kışlarını onlarla birlikte geçiriyorlar.
Yavrular birkaç gün içinde su bitkileri ve böcek avlamak için yuvadan ayrılacaklar.
Ötücü kuğular genellikle sudan kalkış yapıyorlar, ancak kısa bir koşunun ardından büyük kanatlarını çırparak karadan da kalkış yapabiliyorlar. Genelde yüksekten uçmalarının yanı sıra -bir defasında bir ötücü kuğu sürüsü bir pilot tarafından 8 bin 200 metrede görülmüştü- göç uçuşları bir maraton kadar uzun olabiliyor. Rotalardan biri olan İzlanda'dan İrlanda'ya kadar uzanan 1300 kilometrelik yol, büyük olasılıkla herhangi bir kuğu türü için en uzun deniz uçuşu.
Ay ışığı kadar soluk olan ötücü kuğular Hokkaido'nun Notsuke Koyu'ndaki donmuş suyun üzerinde geceyi geçirmek üzere hazırlanıyor. "Bu kuşlarda çekinme yok" diyor fotoğrafçı. İnsanlar tarafından beslendikleri için bazı yerlerde turist de çekiyorlar. Bir Japon biyologsa "Turizm için yararlı ama kuğular için değil" diyor.
Bir ötücü kuğu gösterişli bir zafer edasıyla kanatlarını açıyor.
Yazı: Cathy Newman
Fotoğraflar: Stefano Unterthiner
