Oya ile Dantelin Farkı Nedir?
Batı dilleri sözlükleri oyayı «Türk danteli» olarak kabul etmişlerdir. Bu tarif oyayı tam anlamiyle ifade etmekten uzaktır. Dantelle oya ayrı ayrı yerlerde kullanılır.
Genellikle dantel «oya» kavramını kapsıyabilirse de oya dantel kavramını kapsıyamaz. Oya, yapma çiçekle örgü sanatının birleşmesinden doğmuştur. Yapma çiçek sanatı da oya sanatı kadar çok eski bir el sanatıdır.
İğne oyaları, tarihî incelemelerden anlaşıldığı gibi, çok eski Türk kavimlerindeki Türk kadın ve kızlarının icadıdır. Dünya dillerinde «oya» kelimesinin olmayışından da oyanın Türklere özgü bir sanat olduğu anlaşılıyor.
Kavimler ve medeniyet geliştikçe bu el işçiliği de gerçek şöhretin en üstününe XVI.-XVII. yüzyıllarda erişmiştir. Bu devirlerde yapılan oyalardaki renk uyumu ile teknikteki estetik hiçbir devirde böyleşine sanatlı olmamıştır.
Medeniyetin ilerleyişi, elden makinaya geçiş, zamanın değeri bu çok kıymetli el sanatını bir antika olarak XVI.-XVII. yüzyıllarda sanatın zirvesinde bırakmıştır.
Halen Türk el sanatlarından biri olan oyacılık köy ve kasabalarımızda genç kız ve kadınlarımızın çalışmaları arasında büyük ölçüde devam etmektedir; fakat, yeni eserlerin sanat ve estetik değerleri düşük tür.
El Sanatları ile ilgili otoriteler, Türk sanatının dünya medeniyet ve sanatları arasmda yerini ve değerini kaybetmemesi çabasındadırlar. Ancak, uzun zaman istiyen bu ince sanatların bugünün zevk ve şekil anlayışına uygun olmaları gerekmektedir.
Batı dilleri sözlükleri oyayı «Türk danteli» olarak kabul etmişlerdir. Bu tarif oyayı tam anlamiyle ifade etmekten uzaktır. Dantelle oya ayrı ayrı yerlerde kullanılır.
Genellikle dantel «oya» kavramını kapsıyabilirse de oya dantel kavramını kapsıyamaz. Oya, yapma çiçekle örgü sanatının birleşmesinden doğmuştur. Yapma çiçek sanatı da oya sanatı kadar çok eski bir el sanatıdır.
İğne oyaları, tarihî incelemelerden anlaşıldığı gibi, çok eski Türk kavimlerindeki Türk kadın ve kızlarının icadıdır. Dünya dillerinde «oya» kelimesinin olmayışından da oyanın Türklere özgü bir sanat olduğu anlaşılıyor.
Kavimler ve medeniyet geliştikçe bu el işçiliği de gerçek şöhretin en üstününe XVI.-XVII. yüzyıllarda erişmiştir. Bu devirlerde yapılan oyalardaki renk uyumu ile teknikteki estetik hiçbir devirde böyleşine sanatlı olmamıştır.
Medeniyetin ilerleyişi, elden makinaya geçiş, zamanın değeri bu çok kıymetli el sanatını bir antika olarak XVI.-XVII. yüzyıllarda sanatın zirvesinde bırakmıştır.
Halen Türk el sanatlarından biri olan oyacılık köy ve kasabalarımızda genç kız ve kadınlarımızın çalışmaları arasında büyük ölçüde devam etmektedir; fakat, yeni eserlerin sanat ve estetik değerleri düşük tür.
El Sanatları ile ilgili otoriteler, Türk sanatının dünya medeniyet ve sanatları arasmda yerini ve değerini kaybetmemesi çabasındadırlar. Ancak, uzun zaman istiyen bu ince sanatların bugünün zevk ve şekil anlayışına uygun olmaları gerekmektedir.
