Koskoca bir bahçede harikulada çiçekler içinde bir papatya.. Ve papatya aşık olmuş, yanmış tutuşmuş ak sakallı bahçıvana..
Bir ümit bekliyormuş. Yüzlerce çiçeğin arasından.. Onunla, sadece
onunla saatlerce ilgilensin.. Buz gibi suyunu sadece ona döksün
istiyormuş.. Sadece ona değsin makası, Sadece ona gülsün dudakları..
Kıskanıyormuş bahçıvanı, Kırmızı güllerden, Sarı lalelerden, Mor
menekşelerden.... Zambaklardan... Papatya, sadece bahçıvan için
açıyormuş, Bembeyaz yapraklarını..
Bir gün, Aşkı öyle büyümüşki... Papatya yapraklarını taşıyamaz olmuş..
Eğilivermiş boynu.. Toprağa bakıyormuş artık.. Bahçıvanın sadece sesini
duyuyormuş.. Ayaklarını görüyormuş.. Bunada şükür diyormuş.. Yetiyormuş
ona, bahçıvanın varlığını hissetmek...
Zaman akıp gidiyormuş.. Papatya bahçıvanın yüzünü görmeyeli çok olmuş..
Ne var sanki boynumu kaldırsa Bir kerecik daha görsem yüzünü diyormuş..
Ve işte bir gün..
Bahçıvan papatyaya dopru yaklaşmış.. İncecik bedenini ellerinin arasına
almış.. Elindeki sopayı, köklerinin yanına, toprağa sokmuş bir iple
papatyanın gövdesini bağlayıvermiş sopaya.. Papatya o an daha çok
sevmiş bahçıvanı.. Hala göremiyormuş onu, ama bedeni kurtulmuş...
Uzun bir müddet sonra, Bahçıvan uğramaz olmuş bahçeye.. Gelen giden
yokmuş.. Kahrından ölecekmiş papatya.. Ama işte bir sabah...
Hortumdan akan suyun sesiyle uyanmış.. Derin bir oh çekmiş..
Çılgıncasına sevdiği bahçıvan geri gelmiş.. Birden, kendisine doğru
gelen iki ayak görmüş.. Bu onun delicesine sevdiği bahçıvan değilmiş..
Başka birisiymiş.. Adamın elinde bir de makas varmış.. Papatyanın
kafasını kaldırmış yukarıya doğru..
Ne güzel açmışsın sen öyle demiş.. Bu gencecik, yakışıklı bir
delikanlıymış.. Gözleri gök mavisi, saçları güneş sarıymış.. Ama gövden
seni taşımıyor demiş. Elindeki makası papatyanın boynuna doğru
uzatmış.. Ve bir hamlede bağını gövdesinden ayırmış.. Papatya yere
düşerken hatırlamış sevdiğini.. O ak saçlı, ak sakallı, yaşlımı yaşlı
bahçıvanı hatırlamış.. Birde o gencecik, yakışıklı delikanlıyı
düşünmüş.. Ve o an anlamış, neden o yaşlı bahçıvanı sevdiğini.. O her
şeye rağmen, papatyaya emek vermiş.. Ona hiç bir zaman güzel olduğunu
söylememiş, ama onu aslında hep sevmiş...
Papatya anlamış artık..
Sevgi, emek istermiş...
Yere düştüğünde son bir kez düşünmüş sevdiğini.. Teşekkür etmiş ona içinden.. Son yaprağıda kuruduğunda, biliyormuş artık..
* Gerçek sevginin, söylemeden, yaşamadan ve asla kavuşmadan varolabileceğini...
