Şehir hayatından ve elektronik cihazlardan uzakta büyüyen çocuklar

Şehir hayatından ve elektronik cihazlardan uzakta, doğayla büyüyen çocuklar

Akıllı telefonların elimizden düşmediği, sosyal ağların tutsağı olduğumuz son yıllarda; kendimizi dinlemeye ve derin bir nefes almaya fazlasıyla ihtiyacımız var aslında.

Hayatımıza aldığımız her teknolojik mucize, bize daha fazla stres ve daha fazla radyasyon olarak geri dönüyor.

Niki Boon adlı fotoğrafçı, “Childhood in the Raw” adlı fotoğraf serisiyle bu döngüyü kırmayı başarmış. İşini ve ülkesini bırakıp, Yeni Zelanda’ya yerleşerek, 10 dönümlük bir arazide dört çocuğuyla beraber yaşamaya başlamış.

Boon; çocuklarını okula göndermediğini, onlara televizyon izletmediğini ve bu sayede onların her şeyi doğadan öğrendiklerini söylüyor.

Birçoğumuzun belki de asla cesaret edemeyeceği, yanlış veya ilginç bulduğu bu yaşam tarzından son derece mutlu olan çocuklar; tabiatın kalbinde, hayvanlarla, birbirleriyle ve sevgiyle hayatlarını sürdürüyorlar.

Sanatçı, çektiği fotoğrafların gelecekte çocukları için güzel birer anı olmasını istediğini de belirtiyor.

Şehirde buyudum ama liseye gidene kadar sokaklardaydım.
Küçükken ip atlama, kumla oynama, bakkal amcaya yalvarıp dondurma isteme, koşup oynamak, hatta erkeklerle maç oynama, barbie bebekler.
sonrasında mahallede kendi aramızda tiyatro kurma, oynama baska mahallenin çocuklarına konser vermeler falan Lisedeyken bile okadar alışmıştık sokaklara parka gidip otururduk her akşam.

Bende çocuklarımı bu şekilde yetiştirmeyi düşünüyorum...
Teknolojiye karşı değilim fakat bu değerleri unutup bilgisayar başında telefon elinde asla bırakmam.
Tamam bunlarda olacak ama güzel bir çocukluk geçirecek benim gibi.
Bunları yaşamadan hiçbirine müsade etmem .

Ah çocukluğum nekadarda güzeldi...

çocukken ben de elektronikten çok uzaktım ama doğaya yakın da değildim.
ama hiç özlemiyorum nedense. ergenlik ve gençlik dönemlerim öyle güzel ki. çocukluk gerçektn fenaydı.

Toprağa hiç temas etmeden yaşanıyor hayatlar. Tamamen teknolojiden uzak değil ama yine de doğal yaşama yarı yarıya zaman ayırmak lazım. Şehirler ve teknoloji insanı hapishane mantığı ile çepeçevre sardı ve boğuyor. Arada bir nefes almak gerek.