TAHİR İLE MAHİR
Tahir ile Mahir iki can arkadaştılar. Evleri de yanyanaydı.
Bir gün okuldan gelirken Tahir Mahir'e "Kar yağsa da kardan adam yapsak" dedi.
O günden sonra hep kar yağmasını beklediler. Aradan uzun bir zaman geçmesine karşın kar yağmadı.
Bir akşam yemek yiyorlardı. Mahir'in babası radyoyu açtı. Hava raporunda spiker "Yarın kar yağışı bekleniyor" dedi. Mahir yemeğini yarıda bıraktı. Koşa koşa Tahir'e müjde vermeye gitti.
Ertesi gün uyandıklarında her taraf bembeyazdı. Lapa lapa kar yağıyordu.
O kadar çok kar yağdı ki Tahir ile Mahir okula gidemediler.
Bütün çocuklar bahçeye çıktılar. Kimi kartopu oynuyor, kimi kızak kayıyordu.
Bizimkilere gelince ; başladılar kardan adam yapmaya. Tahir kar taşıdı. Mahir onları yuvarladı. İki yuvarlak yaptı. Birincisi büyük, ikincisi küçüktü. Büyük yuvarlağın üstüne küçüğü oturttular. Kardan adamın gövdesi olmuştu. Kömür parçacıklarını önüne düğme gibi sıraladılar. Sonra küçük bir kartopu yapıp gövdenin üstüne yerleştirdiler. Bu da kardan adamın başıydı.
Mahir eve gidip bir havuç aldı. Kömürden iki göz, havuçtan da burun taktılar.
Tahir annesinden çatıdaki tavan süpürgesini istedi. Süpürgeyi kardanadamın yanına diktiler. Sonra bir eksiği var mı diye kardanadamın karşısına geçip baktılar.
Tam bu sırada Mahir'in küçük kardeşi koşa koşa yanlarına geldi. Elinde babalarının eski şapkası vardı. Mahir küçük kardeşine bakıp gülmeye başladı. Hep beraber gülüştüler. Sonra şapkayı kardanadamın başına koydular. Şimdi tamamlanmıştı kardanadam.
Anneleri Tahir ile Mahir'e seslendiler. "Eve gelin artık. Üşüyüp hasta olacaksınız!" dediler.
Tahir ile Mahir o gece rüyalarında hep kardanadamı gördüler.
Sabah olunca ikisi de pencereye koşup bakınca bir de ne görsünler? Kardanadam yoktu! Güneş çıkmış , karları eritmişti.
Anneleri, babaları da gelmiş, camdan bakıyorlardı.
Kardanadamın şapkasıyla havuç burnu yere düşmüştü.
Hepsi kahkahayla güldüler.
Tahir ile Mahir güneşin karları eritmesine biraz üzüldüler. Ama okula gidebilecekleri için çok sevindiler. Sonra önlüklerini giyip neşeyle okula gittiler.
Şimdi yine kar yağmasını bekliyorlar.
Tahir ile Mahir iki can arkadaştılar. Evleri de yanyanaydı.
Bir gün okuldan gelirken Tahir Mahir'e "Kar yağsa da kardan adam yapsak" dedi.
O günden sonra hep kar yağmasını beklediler. Aradan uzun bir zaman geçmesine karşın kar yağmadı.
Bir akşam yemek yiyorlardı. Mahir'in babası radyoyu açtı. Hava raporunda spiker "Yarın kar yağışı bekleniyor" dedi. Mahir yemeğini yarıda bıraktı. Koşa koşa Tahir'e müjde vermeye gitti.
Ertesi gün uyandıklarında her taraf bembeyazdı. Lapa lapa kar yağıyordu.
O kadar çok kar yağdı ki Tahir ile Mahir okula gidemediler.
Bütün çocuklar bahçeye çıktılar. Kimi kartopu oynuyor, kimi kızak kayıyordu.
Bizimkilere gelince ; başladılar kardan adam yapmaya. Tahir kar taşıdı. Mahir onları yuvarladı. İki yuvarlak yaptı. Birincisi büyük, ikincisi küçüktü. Büyük yuvarlağın üstüne küçüğü oturttular. Kardan adamın gövdesi olmuştu. Kömür parçacıklarını önüne düğme gibi sıraladılar. Sonra küçük bir kartopu yapıp gövdenin üstüne yerleştirdiler. Bu da kardan adamın başıydı.
Mahir eve gidip bir havuç aldı. Kömürden iki göz, havuçtan da burun taktılar.
Tahir annesinden çatıdaki tavan süpürgesini istedi. Süpürgeyi kardanadamın yanına diktiler. Sonra bir eksiği var mı diye kardanadamın karşısına geçip baktılar.
Tam bu sırada Mahir'in küçük kardeşi koşa koşa yanlarına geldi. Elinde babalarının eski şapkası vardı. Mahir küçük kardeşine bakıp gülmeye başladı. Hep beraber gülüştüler. Sonra şapkayı kardanadamın başına koydular. Şimdi tamamlanmıştı kardanadam.
Anneleri Tahir ile Mahir'e seslendiler. "Eve gelin artık. Üşüyüp hasta olacaksınız!" dediler.
Tahir ile Mahir o gece rüyalarında hep kardanadamı gördüler.
Sabah olunca ikisi de pencereye koşup bakınca bir de ne görsünler? Kardanadam yoktu! Güneş çıkmış , karları eritmişti.
Anneleri, babaları da gelmiş, camdan bakıyorlardı.
Kardanadamın şapkasıyla havuç burnu yere düşmüştü.
Hepsi kahkahayla güldüler.
Tahir ile Mahir güneşin karları eritmesine biraz üzüldüler. Ama okula gidebilecekleri için çok sevindiler. Sonra önlüklerini giyip neşeyle okula gittiler.
Şimdi yine kar yağmasını bekliyorlar.
