1973 yılında İtalya'da yaşayan okuma yazması olmayan köylü bir kadının, Almanya'da göçmen olarak çalışan kendisi gibi okuma yazması olmayan kocasına yazdığı bir çizgi mektup.
Eşiyle olan mahremiyetine dokunulmasın diye okuma yazması olmayan çift, sadece kendilerinin anladığı bir çizgi dili oluşturmuşlar.
Mektubun okunuşu şöyle:
“Sevgili aşkım,
Kalbim uzakta olduğun düşüncesiyle ızdırap içinde, üç çocuğumuzla birlikte kollarımı sana uzatıyorum. Hepimiz, ben ve iki büyük çocuğumuz iyiyiz, küçük olan ciddi olmasa da biraz rahatsız.
Daha önce gönderdiğim mektuba bir cevap gelmedi, bunun için üzgünüm. Annen, bir rahatsızlıktan ötürü hastanede ve onu sık sık ziyaret ediyorum. Elim boş ya da yalnız gitmiyorum merak etme, laf olmasın diye ortanca oğlumuz benimle beraber geliyor ve büyük olan küçüğe bakıyor. Küçük tarlamız ekilip biçildi. İki tane günlük işçiye 150.000 liret ödedim.
Kasabada seçimler yapıldı ve mahallelinin tavsiyesiyle Hristiyan Demokrat Parti’ye oy verdim. Orak ve Çekiççiler içinse hezimet, sanki bir tabutta ölmüşçesine büyüktü ama kim kazanırsa kazansın, hep aynı. Biz fakir insanlar için hiçbir şey değişmiyor. Dün kazdık, yarın da kazacağız.
Bu sene zeytin ağaçları çok zeytin verdi. Ağaca vurması için tuttuğum bir adam ve yerden zeytinleri toplaması için tuttuğum iki adam bana 27.000 lirete mal oldu. 12.000 liret de zeytin baskısı için kullandım. Bir büyük, bir de küçük bir küp dolacak kadar yağ elde ettik. Litresini 1300 liretten satabilirim.
Uzaktaki aşkım, kalbim seni düşünüyor. Özellikle Noel yaklaştıkça, kalp kalbe burada olmanı çok isterdim. Ben de çocuklar da seni kucaklıyoruz.
