Umut, daha büyük bir hedef, daha büyük bir duyarlilik, daha büyük bir beklenti ve daha büyük bir akilcilik yonunde istenen degisim istegidir. Insanin geçmisi kayiplarla, gelecegi umutlarla doludur.
Umut Düşüncenin Saltanatıdır Umut oldum olasi dilek, istek ve beklentilerle karistirilmistir. Bu dilek, istek ve beklentiler umut olarak kabul edilseydi; daha iyi bir araba, daha iyi bir ev, daha iyi bir banka cüzdani, daha iyi giyim kusam sahibi olanlar umut dolu kisiler mi olacakti?
Bunlar olsa olsa daha fazla tüketme ve sahiplenme ihtirasina sahip kisiler olacaklardir.
Umudun tanimina mutlaka giren iki sey vardir: Zaman ve gelecek. Umut ne dündür ve ne de simdidir. O hep yarinlarda yasamayi sever.
Zaten gelecege bakis umudun hamurunda yatmaktadir. Bu yarin ve gelecek beklentisi, gün gelir yasamin bitmesiyle, umudu olumun ötesine bile tasir.
Asilmakta olan kisinin bile, ip kopacaktir diye bir umudu vardir.
Umudun pesine takila takila bir gün gelir mezarligin kapisini calariz. Diger taraftan da umudumuzu kaybettiginiz anda cehennemizini ölmeden de yasamaya baslarsiniz.
Insan icin, yasami akisina birakmak; çabasiz, amacsiz ve atilimsiz duruma gelmek demektir.
Hiçbir zaman olamayacak birseyi israrla umut etmek, insani devamli bir karamsarliga sürükler.
Umut, umut edilen seyin, olabilirligi oraninda mutluluk kaynagi olur.
Umut; büyük bir canlilik, duyarlilik ve olumlu düsünce uretimiyle olusan bir degisim istegidir.
Umut; yasamaya, yasami güzellestirmeye eslik eden bir ruhsal hareketliliktir.
Umut; varlikli bir kisi icin belki, yemegin üstüne tatli olabilir. Ancak yoksul icin kuru bir ekmek parcasidir da.
Dünya uzerinde çok sayida insan, umutlarini, direnme güçlerini ve hatta inançlarini yitirip, köleliklere ve bagimliliklara sarilmak kolayligina gitmektedirler.
Insan umudunun, hatta inancinin bosa cikabilecegi gerçeginden bu deneyimini yasamazsa bu duygularinin nasil daha güçlü ve bastirilamaz duruma geldigini anlayabilir?
Boynumuzu tutsakliga uzativeriyor, kulun kulluguna gönüllü olarak katiliveriyoruz. Kisacasi, cesaretimiz yoksa, umut etmeye de hakkimiz yoktur.
Umudunu tümüyle kaybeden insan, yasamdan adeta kaçar, yasami kökünden yok etmek ister. Ardinda da yasamdan kirilan umut, yikiciliga, siddete, kine, nefrete dönüsür.
Artik yok etmek istedigi yasamin, kendisinin ya da baskasinin oldugu onun için farketmez.
Oysa yasanan gün nasil olursa olsun, beklenen gün her zaman daha güzeldir. Çünkü insanin gecmisi hep kayiplarla, gelecegi de hep umutlarla doludur.
Ummak, mutluluk merdiveninin ilk basamagidir. Çünkü umut, yasam binasinin temel harcidir.
Iyice düsünüp karar verin. Istediginiz nedir? Silik, beklentisiz, havanin esisine, suyun akisina birakilmis bir yasam mi?
Ancak düsünen insanin umut etmeye hakki vardir.
Umut bir yerde de duyulan degisim istegidir ve insanin yarinlarina borçlanmasidir.
UNUTMAYIN: UMUT DÜSÜNCENIN SALTANATIDIR.
