Unutulmuş yaralarıma tuzdur adın..
Kavgadır kalbimin gözündeki fer....
Bir devrimin eskimiş yüzüyüm... Derinimde puslu ihtilaller yanmış süt kokulu sabahların eşiğinde bekleyen gece!
Bana göz kırpıyor kalabalık yalnızlığım şimdi arsızca... Fütursuzca...
Kimi nerde arayacağımı sordum mavi gözlü hüzne...
Dedi “geç! aşkı geç!...”
Geçemedim....
Yedi geceyi geçtim yedi güvercin vurdum yedi yıldız biçtim yedi nehir içtim yedi dağ ezdim yedi yemin verdim yedi gül derdim ve yedi kez titredim bakışlarının sırtında.
Bir eren geçiverdi içimden o vakit. Dedim “kimi nerde arayayım?!”
Dedi “vur! aşkı vur!..”
Vuramadım...
Bir tutam hayat buldum...Kokmuştu çekilmişti bütün suları. Unutulmuştu bütün sözler ve sanki görmek için kapanmıştı gözlerin ayağına ölüm. Ölüm kör müydü?
Bir cebinde birikmiş kan buldum kullanılmış hayatın. Alıp bağrıma bastım. Sonra biraz daha yokladım ve bir and buldum sol dikişte. Dedim "kimi nerde arayayım?!"
Dedi “sök! aşkı sök!..”
Sökemedim...
Bir şiir yazdım kalbine. İçinde kalbin hiç geçmedi. Bir çığlık çığırdım utancın yüzüne.Karanlık çatladı. Kalbin ıssızlığına yağmur gibi düşürdüm şimşekleri ve gözlerime çark ettim karabasanları. Bir elimi sana verdim ötekini aramadım bile. Bir yangın geçiverdi yamacımdan. Dedim “ kimi nerde arayayım?!..”
Dedi “ kır! aşkı kır!..”
Kıramadım...
Eşkiya bir kahır biçti ömrümü sonrasında canhıraş kavgalar..Küskün ölümler...Aynı yollardan geçtim.Farklı sehpalarda idam edildim
ve unutmanın en deli yükünü taşıdım ben sözlerinin kahpe yüzünde!!!
Yalanın ve ihanetin insafsızlığı bendeydi...Benden soruldu uykusuzluğun yük olduğu gecelerin hesabı!
Aşkı geçemedim vuramadım sökemedim kıramadım!!!
Kendime kaldım... Kendimi topladım... Tuttum elimden... Bağladım gözlerimi...
“aşk!”
Dedim attım içime seni...
Sonrası kimsenin kalbini meşgul etmeyecek kadar basit:
İçimde bir sen aşk içinde...
İçimde bir ben bir sen içinde
İçimde bir biz bin hiç içinde...
Sırrın kalemine perde indirdim ve ben bir kez daha ye-nil-dim!!!
