Kimi zaman, hatta uzun süre yalnız kaldığımız her dönemde, bir müddet sonra duyarsızlaştığımızı hissederiz. sanki her zaman öyleymişiz gibi; telefonumuz hep suskun, dudaklarımız kapalı, kelimelerimiz içimizde hapsolmuş... Ne zaman bir dost eli görecek olsak çoğu kez yanılırız; bir an umarız yalnızlığın o soğuk rüzgarları son bulacak diye. Fakat kısa süre sonra yeniden, yeniden eser o buz gibi yalnızlık üzerimize...