Tam bitti derken, yeniden tutunmak hayata... Evet tamda yazdığım gibi, o anlar anlatılmaz yaşanır. Çünkü doğru ifade edemez belkide insan. Öyle hüzün yüklü ve mahsun bir halde kendine sığınmış, bir adam. Yanına kederden başka bir şeyin yanaşmadığı bir adam. Tamda yanıbaşımda duruyordu. Görmemek imkansızdı durumunu. Belliki bir çilesi, bir sıkıntısı var. O kadarda merak etmiştim, bir o kadarda üzülmüştüm haline. Ne yapabilirdim acaba onuniçin diye sordum kendime. Hemen bir şeyler yapıp bu adamın derdini öğrenmeli ve ona yarım edebilmeliydim. Ne olursa olsun diyerek yanaştım yavaşça yanına... Hey dostum, merhaba... Adam usulca kafasını kaldırıp bir baktı bana ve gerisin geriye gözlerini diktiği yere yeniden odaklandı. Tekrar seslendim, kafaya koymuştum bir kere her ne olursa olsun öğrenecek ve bir şeyler yapacaktım, yapmalıydım...Adam tekrar çevirdi başına bana doğru ve titrek bir sesle selam diyebildi sadece ve olduğu yere yığıldı kaldı. Telaşla yanına yanaştım ve olduğu yerde doğrultarak kendine gelmesini sağladım. Evet kendine geliyordu, çok sevinmiştim, bir an kötü bir şey oldu sandım. Dinlenmesi için onu bir yere oturttum. Ve kendisine yiyecek bir şeyler aldım. Bunları yemelisin dedim, yalvarırcasına. Yemeliydin çünkü belli hiçbirşey yememişsin. Sonrada anlat bana dedim derdini. Başladı dökülmeye ne dertler ne dertler. Buraya yazsam sayfalar almaz. Vay be dedim, derin bir of çekerek... Merak etme bulunur bir yol dedim sen merak etme, hem hiç bir zaman ümit kesilmez. (Adamın oğluda hastaydı üstelik, lösemi) Diyordum diyordumda bende ne yapacağımı şaşırmıştım aslında, üzntümü yollara savurark binbir ümitle ulaşabileceğim tüm herkese ulaşarak elimden geleni yapmaya çalıştım, sırf birileri yeniden tutunsun diye hayata... Ve şimdi o insanlar hayatta, tüm sevdikleri ile beraber, her ne kadar sıkıntıları tam bitmediysede, tutnmuşlardı tekrar hayata... (Hayata öyle bir tutununki, hayatta size tutunsun...) Sen ve şen kalın. EMİ... ALEMDAR
