Yokluğun Uzun Bir Sessizlik Gibi Çöküyor Ya Gecelerime İnan Gündüzleri Unutuyorum! Bastığım Zeminler Yokluğunu Anlatıyor... Kazımışım Bir Kere Yüreğime Varlığını... Olmuyor! Yokluğunla Hiç mi Hiç Yaşanmıyor...! Bilir misin Ne Kötüdür İnsanın Derdini Anlatamaması... Kelimelerin Hep Yarım Kalması... "Ben" Deyip Susması ve "Sen"Deyip Ağlaması...! Gecenin Loş Karanlıkların da Dem Tutmuş Her Yanıma Koca Bir Sessizlik... Son Dem Yine Sensizlik... Farkında Olmadan Ne de Çok Sevmişim Seni... İçimden Konuşup Konuşup Dışıma Susmuşum... Kısa Kısa Sözcükler Kurmuşum Kimselerin Bilmedği Bir Alfabe İle... Farkın da Olmadan Uzayıp Gitmiş Senli Duygularım... Adını Anınca Kanıyor Yine Bildik Yaralarım ve Yokluk Kokuyor Ardı Ardına Sıralanmış Boşluklarım... Yüzlerce Süküt Düşmüş Kalemime... Sadece Yoluma Ektiğin Sızıları Büyütmek İçin Konuşuyor Suskunluğum... Çehreme Gömülmüş Çizgilerin Acımasızlığıyla Kaçıyorum Düşüşlerime Aldırmadan... Aşk'ın Damarlarımda Dolaşa Dursun Ben Seni Beklerim Demiştim Sana, Bak Hala Bekliyorum Gecenin Kenarında... Kaç Aşk Geçti Üstünden...
