• Merhaba Ziyaretçi.
    "Minimalist Fotoğraflar" konulu yarışmamız başladı. İlgili konuya BURADAN ulaşabilirsiniz. Sizi de yarışmada görmek istiyoruz...

Hayatımızda bugün...

Uzun uzun içimi dökmek istiyorum. Satırlarca saçmalayıp aklımı bulandırana kadar düşündüklerimi yazmak istiyorum.

Hayatımda bir şeyler değişiyor, bunun kokusunu şimdiden alabiliyorum bile...
Aslında mutluluğum, görmek istediğim bakmak istediğim şeylere bağlı.

Kötü bir olay oluyor, moralim bozulursa, görmezden gelmek en güzel yöntem.

Bastırmak.
Derinlere ittirmek.
Halının altına gömmek.
Sonra da üzerini kapatmaya çalışmak.
Yavaşça yok olmalarını beklemek.

Dizilerde olur ya hep. Birisi ağlarken, bir başkası onun saçlarını okşayarak "tamam geçti, geçti..şşşhhhhh..." diye sakinleştirir.
Benim hayatımda bu görevi gören şey de küçük neşelerim. Ruj almak, güzel giyinmek, dedikodu yapmak, Demet Akalın dinlemek gibi mesela.
Offffffff yine acayip acayip şeyler yazıyorum. Kendimi hicbir zaman anlayamadım zaten.
 
Ben, galiba büyüdüm.
Biraz çabuk, biraz erken, belki biraz geç.
Ama oldu işte. Sorumluluklarım, sorumsuzluklarım, yaptıklarım ve yapacaklarım, o kadar çoklar ki.
Bazen nefes almaya yetişemez oluyorum. Bi bakıyorsun evdeyim bi bakıyorsun işte, sonra hoop yollardayım.
Kulaklıklarım ve ben mutluyuz, şarkılarımla da tabii. Bazen bi şarkıya aşık olup müzik çalarıma ekleyip günlerce sadece onu dinliyorum.
Sonra "sil" seçeneğine acımadan basıyorum. Çünkü, sıkılıyorum. Hevesim kaçıyor, geçiyor, gidiyor. BİTİYOR.

Bazen kapatma düğmeme basıp sonsuza kadar kapatmak istiyorum kendimi.
Ya da bi kahve molası veriyorum. Bir kaç lakırtı dükkanın önünde. İnsan sesleri, gülüşler, bakışlar, bakışmalar.
Kediler, ah sizi sizi!
Sonra, çok şeyi artık içime atar oldum, daha doğrusu artık herkesle her şeyi paylaşmıyorum.
Dost bildiğim pek kimse yok artık. Laf olsun diye, zaman geçsin diye "muhattap olmak zorunda olduklarım" var.
İnsanların yüzüne baktığımda, öteki yüzlerinde ne olduğunu arar oldum.
Birisi a dese ardından b gelecek mi diye bakıyorum. Elimi verdiğime kolumu kaptırdım.
Gönlümü verdiğime kendimi. Ama artık, geçti.
BUNLARIN HEPSİ ESKİDENDİ!


...
 

Bugünler, keşke hiç olmasalar.
İyiymişim gibi davranmaktan bu kez fena yoruldum!
Sevdiklerimin sevdikleri var, sevdiklerim telefonlarımı bile açmıyorlar. Hah hay!
Ne diyeyim, HAYIRLISI BE GÜLÜM.
 
Geri
Top