Karanlık ve soğuk, bir o kadar da gizemli... Çığlık çığlığa... Bizler sıcacık evlerimizde otururken, kim bilir sokaklarda ne yürekler buz tutuyor, betonlar üzerinde... Bazıları hafif bir soğuktan yakınırken evlerinde, soğuğa aldırış etmemeyi öğrenmiş kimileri sokaklarda... Ve gizem dolu sırlar dolu bir derinlik... Tükenmiş umutların çığlığı duyulur uzaklardan... Çocukluklarını yaşayamadan büyüyenler, büyümek zorunda kalanlar... Sokakları evlerine, işlerine ve tüm sevdiklerine kavuşmak için arşınlarız bizler... Onlarsa mekan tutmuş soğuk ve karanlık sokakları...
Her şeye rağmen, doğan güneşle beraber yeniden umutları yeşerir... Gün geceye dönünceye değin... İsterler ki hep güneş doğsun, hiç batmasın... Bizler pencerelerimizin buğulu camlarına aşk sözcükleri yazarken, onlar gözyaşlarıyla yazarlar kaldırımlara çektikleri acıları... Hep uzaklara dalarlar, oralardan biri veya birileri gelecek, gelecek ve onları sıcak, umut dolu yarınlara götürecek... Onların minik yüreklerinde koca koca yaralar kanarken, bazıları da alemlerde içkilere kanıyor, rezilliğin dibine dalıyor... Bazıları har vurup harman savururken, onlar çöplerdeki artıkları savuruyordu bin bir umutla... Işıkları sabahlara kadar yananların aksine, bir mumları bile yoktu, sokak lambalarının altıydı meskenleri... O saf ve temiz yüreklerin çığlıkları yükseliyordu sokaklarda... Ve o soğuk sokaklarda onlarca gizeme, onlarca tehlikeye aldırmadan omuzlarının arasında kıvrılıp dalarlar uykuya... Yumuşak yataklarını beğenmeyenlerin inadına, yumuşacıktır, kaldırım taşları... Ellerinde bir poşeti taşımaktan aciz olanların inadına, onlar dünyanın dertlerini taşıyor o çelimsiz omuzlarında... Onlar, onlar, onlar...
Onları unutmayalım, onlar sokaklarda kalmasın.... Umutlar soğuk sokakların kaldırım taşlarında kalmasın... Artık sevinçten aksın gözyaşları...
( ALLAH kimseyi sokaklarda bırakmasın, hele de çocukları )
Her şeye rağmen, doğan güneşle beraber yeniden umutları yeşerir... Gün geceye dönünceye değin... İsterler ki hep güneş doğsun, hiç batmasın... Bizler pencerelerimizin buğulu camlarına aşk sözcükleri yazarken, onlar gözyaşlarıyla yazarlar kaldırımlara çektikleri acıları... Hep uzaklara dalarlar, oralardan biri veya birileri gelecek, gelecek ve onları sıcak, umut dolu yarınlara götürecek... Onların minik yüreklerinde koca koca yaralar kanarken, bazıları da alemlerde içkilere kanıyor, rezilliğin dibine dalıyor... Bazıları har vurup harman savururken, onlar çöplerdeki artıkları savuruyordu bin bir umutla... Işıkları sabahlara kadar yananların aksine, bir mumları bile yoktu, sokak lambalarının altıydı meskenleri... O saf ve temiz yüreklerin çığlıkları yükseliyordu sokaklarda... Ve o soğuk sokaklarda onlarca gizeme, onlarca tehlikeye aldırmadan omuzlarının arasında kıvrılıp dalarlar uykuya... Yumuşak yataklarını beğenmeyenlerin inadına, yumuşacıktır, kaldırım taşları... Ellerinde bir poşeti taşımaktan aciz olanların inadına, onlar dünyanın dertlerini taşıyor o çelimsiz omuzlarında... Onlar, onlar, onlar...
Onları unutmayalım, onlar sokaklarda kalmasın.... Umutlar soğuk sokakların kaldırım taşlarında kalmasın... Artık sevinçten aksın gözyaşları...
( ALLAH kimseyi sokaklarda bırakmasın, hele de çocukları )
