aslında bu mesajı annemin okumasını isterdim...hiç anlaşamadığım içimden hep karşı geldiğim,sesli olarak hiç bir zaman hayır diyemediğim annemin...o kadar çok şey var ki biriktirdiğim,sana,babama,hayata,yaşadıklarıma karşı...öylesine doluyum ki...bazen çok kızardım sana ve kendi kendime bi gün evlenirsem bu eve asla dönmem derdim.sanki her şeyden sen sorumluydun...beni hayata getiren olduğun için.belki de bu yüzden her an yanımdaydın..çok kısa bir süre sonra sana ve diğerlerine göre benim için en doğru insan olanla bu evden gidiyorum,merak etme tekrar gelmeyi isteyerek...çok korkuyorum sensiz bir hayat nasıl olur ki?bir defa bile arkadaşın da kalmayan ben kilometrelerce uzakta,o çok kızdığı annesinden nasıl ayrı kalır ki?babamın adını bile getiremiyorum,o benim dünyam,dünyam dan uzaklaşırsam ölürüm ben...nasıl yaşarım oralar da?her akşam evimiz de bir ara da olmayacağımızı bilerek...küçük kızın kendini burda bırakarak gidecek,yeni biri olarak çıkacak bu kapıdan...son ana kadar bi umudum var,esli de aranıp duruyorum,keşkelerim var,çıkıp gelse,başkaları olmasa annem bana destek olur,aşarım her şeyi...diyorum.çok konuşan ama aslında hiç konuşmayan beni tanımanı çok isterdim anne ve baba...küçük kızınız bi kaç zaman önce büyüdüğünü,acılar çektiğini tek acının kemoterapiler olmadığını bilmenizi isterdim...çok daha fazla can yakan acıyı benim de tattığımı bilmeliydiniz belki de...o zaman küçük kız olmadığımı anlayabilirdiniz.acaba beni yine çok sever miydiniz?