Hüzün Mevsimi

""Bulunduğum yeri yadırgamamayı öğrendim... Düşen düştüğü yere, giden gittiği yere, kalan da kaldığı yere alışıyor. Nur içinde yatsın o kırılan heves... ""
İbrahim Tenekeci

Çünkü en zayıf olduğum yerden sınanmış, en hassas olduğum yerden vurulmuşum. Hangi yanımdan yara alsam o yanımdan ağrımışım. Taşıyamam zannettiklerimi taşımış, taşırım zannettiklerimin altında kalmışım. İçimdeki ummanı önce sızdırmış, sonra taşırmışım.

ZamanLa ipin ucunu bırakıyor insan; kime sabredeceğini, kimden vazgeçeceğini, kime sen benimsin, kime sen biLirsin diyeceğini de yine zamanla anlıyor..

Susmak da aşkın yollarından biriymiş. Bunu öğrendim... Susulmuş çok aşkım yok ama aşktan sustuğum çok hikayem var desem...

Beklentisi olmadan yine de beklemekti bir çayın içine sığdırdıklarım; Kimi zaman hayaller diye içtiğim,Kimi zaman gerçekler diye yutkunamadığım...

Hangi anıyı silerek başlar insan unutmaya? En acı olanı mı yoksa unutması en kolay olanı mı?

Bildiğin gibi değil,,,​

Sorun,,,
Parçalanmış olmam değil,,,
Sorun,,,
En önemli parçalarımı kaybetmiş olmam,,,

İçim ortalığa saçılmıştı. Dağılmıştı her tarafım. Sanki bir sakatlık vardı doğumumda. Yoksa bu kadar başkasının gibi durur muydu bu kalp göğüs kafesinde! Tutunabileceğim bütün şarkıları unutmuştum. Canı yanan insanların can yakardı sözleri. Ağzımı açsam, bir avuç cehennem çıkacaktı dışarı. Konuşmadım. Yutkundum tüm sözlerimi... Sessizliğimde kurdum dünyamı. Cümleler kurulunca değil kuruyunca oluyordu bu.
Bir bataklığa dönüşmüştüm; kendi çamurundan kendini yaratan... Kederli gözlerle umut verici rüyalar bekledim, gelmedi. O da gelmedi. Yaşadığımdan daha fazlasına ölmüştüm. Herkesin yerine kırıldım hayata. Allah’ım nasıl bir denklemdi bu; beni insanların arasında tutanla insanların arasında yapayalnız bırakanın aynı kişi olması?..

Hayattan harcadım durdum. “Üstü kalsın!” diyebileceğim hiçbir şey kalmadı bende. Teselli sözleri bekledim durdum celladımdan; hangi söz bu kırgınlığı yapıştıracabilecekti ki?

@Lelis burayı boş bırakma çoğunu dinliyorum