Acı zamanla bir uyuşukluk halini alıyor. Her yeni gün, bir eziyet gibi başlıyor. Ölümün tanımı gibi giriyor penceremden içeri. Sonra gözlerim terk ediyor pencereleri. Pencereleri terk edip duvarlarla bir bir dostluğunu paylaşmanın Çaresizliğini, yalnızlığımı yaşıyorum. Yüzümde geçmişin izlerini sürdükçe yüzleşemiyorum kendimle. Gitmek istiyorum sadece, nereye gitmek istediğimi bilmeden… Amacı yalnızca gitmek olanın varacağı yer önemli midir?