Kahraman Tazeoğlu'ndan

Var olan gerçek şu ki; ben gittim, sen kaldın. Biraz aşkta, biraz geride, en çok da bende. İzlerin hep var.
Giderken geriye bakılmaz. Geriye bakılmışsa o gitmek olmaz. Unutmaya kalkan bir trendir gitmek. Ve çok çok uzaklara gitmelidir giden; yakınındayken uzak kalmak daha hüzünlüdür zaten. Giderken de öğrenebilir insan geride hiçbir şey bırakmamayı, geride kalarak gidilmediğini...
 
Şansa ihtiyacın kalmadığında ayağına gelen şans, şanssızlıktır. Ne yazık ki acı tecrübelerle öğrenir bunu insan. Yine de hayatı suçlamamak gerekir, çünkü çirkin hayat yoktur, o hayatı çirkinleştiren insanlar vardır.
 
Özlemek ne zor şeymiş böyle
Bir kokuya hasret kalmak
Sabah onunla uyanıp, akşam o varmış gibi uyumak ne zormuş
Gidenlerin yerini, gelenlerin doldurması ne zormuş
Bir kişiye hayatım diyebilmek, ama onun hayatı olamamak ne zormuş
Sevmenin sadece acı olduğunu bilip,
Her sabah kendine uyanmayı isteyip, ona uyanmak ne zormuş
Onun gözleri başkasının gözlerinde boğulurken, gözlerin yollarda beklemek ne zormuş
Ne zormuş sevmek , ne zormuş
Ne zormuş aşk, ne zormuş...
 
Hiç kimsenin iyi gelmediği yerden sarıyorsun yaralarımı. Hiç kimsenin dokunamadığı yerden kanatıyorsun sonra.
 
Geri
Top