Her kapı çıkmaz sokak.
Her ışık yakınlaşınca karanlık.
Uzatılan her el kirli ve bende sütten çıkmış ak kaşık.
Bütün kalpler karanlık dört odadan ibaret.
Bütün ruhlar satılmış.
Herkes sırtından vurulmuş,
Herkes aldatılmış fakat aslında aldatmış.
Ve ben artık "insan olmayı" özlemiş bir yaratık..
Bir şans daha vermek mi sana ? Bu soruyu kaç kez kendime sordum bilemezsin. Ama seni tanıyorum değişmezsin, üç gün yüzüm güler, sonra yine üzersin. Bildiğim bir geçmişe dönmektense, bilmediğim bir geleceğe yürümek daha az yorar beni.
Hüzün gardiyanı olmuş sevinçlerimin...
Öyle bir hapistirki bu kimse bir kap sevgi getirmez..
Açım hemde çok açım.
Bir tebessümle doyuracak birisi varmıdır?
Umudu yorgan yapıp yatıyorum.
Ama... Ama altımdaki yatak taş oluyor sanki.
Dizlerinde uyuyacağım yok mudur kimse/m/?