Ben Hep Sendeyim

Değil mi ki sen bir delisin !

helal et gitsin aklını !

Sessiz ve mükemmel bir gece. 
Ve biri eksik, biri her zaman eksik, 
biri geldiğinde bile eksik.
Öyle eksildik ki yaşarken, 
bize dokunan herkesi eksiltiyoruz. 
Yalnızlığımızla çoğalıp kalabalığımızla eksiliyoruz.
Ve öylesine kalabalık ki yalnızlığımız 
ne yana dönsek kendimize çarpıyoruz.

Ara sıra düsünüyorum seni..
Her kelime, her cümle hala aklımda.
Bende unutmak diye bir şey yokmuş yeni farkettim.
O yüzden bu kadar zor oldu sanırım sakinleşmem.
Keşke güzel hatıralarla iyi biri olarak hatırlasaydım seni.
Görmeseydim o içindeki karanlığı, yok etme arzusunu.
Zamanla mı değiştin, yoksa hep mi böyleydin?
Ben ne zaman değiştim?
Neden bu kadar çok sorguluyorum?
”Keşke seni hiç tanımasaydım“ cümlesini kuracak duruma geldiğim için asla affetmeyeceğim seni.
Gece Nöbeti şiirini bilir misin?
Şairin gönlü el verip diyemedigi gibi;
”İyi olma, sağ olma, uzak ol“

Huzur; Sarılmak, derim.
Hep bunu dedim, yine bunu derim…
Paylaşmak, derim adına.
Bir ekmeği bölmek ve suyu aynı bardaktan içebilmek…
‘Ağzının kenarında yemek kalmış,’ deyip gülebilmek...
Sonra banmak ağzının kenarına dudaklarını…
Çekinmeden konuşmak ve susmak bazen anlayıp...
Uyumak sonra aynı yatakta ve aynı yatakta uyanmak...
Ağlatmak biraz belki de huzur, ağlamak biraz da...
‘Nerdesin? Geç kaldın, merak ettim,’ diyebilmek.
Ya da yalan söylemek, ‘Telefonumun şarjı bitti,’ diye…
Özletmek biraz...
Birazdan fazla özlemek huzur...
İnanmak huzur, hem de âmâ gibi inanmak, körü körüne…
Önemsenmek ve önemsemek huzur...
Huzur, bölüşmek zamanı...
Huzur, atkıyı kendi ellerinle bağlaman boynuma...
Huzur, ‘Önünü kapat, üşütme;
hasta olursan bakmam,’ diyebilmek ama başında beklemek sabaha kadar…
Kızarak, severek ve ‘Ben sana demedim mi?’ diyerek.
En ufak değişikliği görebilmek huzur...
‘Seni seviyorum…’ dememek ama anlatmak sevgiyi alışılmamış bir şekilde…
Yüzünün koynunda uyumak demek huzur...