Susmalarım artık acı veriyor...içimde bir yerlerde yanan o cehennem artık beni esir ediyor...kelimeler asla ulaşması gereken yerlere ulaşmıyor...belkide bu yüzden susmayı bu kadar çok seviyorum...sessiz bir çığlıkla anlatmak istediklerimi anlayan insan olmaması belkide benim hatam....insanlar bu kadar sağırken sessizliği kim duyabilir ki...ben her geçen gün ölüyorum.her geçen gün içimde bir yerlerde beni paramparça eden sırlar,acılar,unutulması gerekenler ama asla unutulamayanlar...geleceğe bağlayan ne var beni hala bilmiyorum.yaşıyorum amaçsızca hayalsiz hissiz,bir ölüden farksız...ama iyi oynuyorum oyunumu kimse bilmiyor beni,kimse gerçekten beni anlayamıyor....bazen birisi acılarıma dokunuyor...o an herşey tuz buz oluveriyor...ben tekrar güçsüz,aciz bir hal alıveriyorum derken,düşünmüyor unutuyor,soğuk acımasız biri oluyorum.sahi hayatım nereye gidiyor,ben nereye gidiyorum.bunca başarının arkasındaki başarısızlıklar,kaybedişler neden hala eksiklik veriyor.unutsam ,unutabilsem,unuttuklarımı bile unutsam...